Felicidade Clandestina

نوشته کلاریس لیسپکتور در تلاقی پارادایم‌هایی قرار دارد که راوی آن‌ها را می‌بافد، باز می‌کند و آنها را در تنش قرار می‌دهد: صحنه رئالیسم-ناتورالیسم و ​​صحنه رمانتیسم-سمبولیسم. این بدان معناست که رگه‌های مغلوب را می‌توان در متون او یافت که با دگرگونی دیدگاه سبک شخصی او، در هم تنیدگی قابل توجهی بین واقعیت و «واقعیت حدس‌زده» ایجاد می‌کنند. از این حیث، شعری تولید می‌کند که متعلق به خودش است، و در آن معماری متنی خاص خود را ترسیم می‌کند، که در آن سه اثر برجسته و با حکمت نادری در هم تنیده می‌شوند (شکایت کردن و دور شدن) تا به ما اجازه می‌دهد تنش را درک کنیم. طرح کلی مجموعه: Laços de familia، که با A Via Crucis do corpo بازی می کند، به یک درس رئالیستی-ناتورالیستی نزدیک تر است. آب زنده، شعر منثور متراکم، که در آن زمان، طرح، شخصیت ها از هم جدا می شوند و ساعت ستاره، به نوعی نقطه نهایی بیان، اما نه ترکیب، روندهای اشاره شده است.

A escrita de Clarice Lispector situa-se numa confluência de paradigmas, que a narradora tentretece, destece e pões em tensão: a cena do Realismo-Naturalismo e a do Romantismo-Simbolismo. Isto significa que em seus textos encontram-se veios recessivos que, transformados por sua perspectiva estilística pessoal, criam um entrelacamento significativo entre a realidade e a “realidade adivinhada”. Neste sentido, ela produz uma poética que lhe é própria, e nela como que desenha uma arquitetura textual sui generis, na qual três obras se destacam e se enlaçam (reclamando-se e afastando-se) com rara sabedoria, por permitirem perceber a tensão no traçado do conjunto: Laços de família, que contracena com A Via Crucis do corpo, mais próximo de uma lição realista-naturalista; Água viva, denso poema em prosa, na qual tempo, enredo, personagens se desagregam e A hora da estrela, espécie de ponto ótimo de articulação, mas não de síntese, das tendências referidas.