Faulkner on the Color Line: The Later Novels

این مطالعه استدلال می‌کند که نوشته‌های فاکنر در مورد مسائل نژادی به جای تایید کردن باورهای نژادی او مورد بازجویی قرار می‌گیرد و در فرآیند زیر سؤال بردن ایدئولوژی خود، اشکال تخیلی او دامنه فعالیت او را به عنوان یک هنرمند گسترش می‌دهد.

پس از برنده شدن جایزه نوبل در در سال 1950، فاکنر چیزی را نوشت که منتقدان «رمان‌های بعدی‌اش» را می‌خوانند. این‌ها تقریباً به طور یکسان رد شده‌اند، با این دیدگاه غالب که با تبدیل شدن او به یک شخصیت عمومی‌تر، داستان‌های او به جای یک بوم نقاشی، به یک پلتفرم تبدیل شدند.

در داخل. این زمینه فاکنر در خط رنگ رمان‌ها را در آخرین مرحله زندگی حرفه‌ای خود با تفسیر آنها به‌عنوان روشی که فاکنر برای پرداختن به مشکل نژاد در آمریکا دارد، بازخرید می‌کند. آنها به عنوان مجموعه‌ای از آزمایش‌های رسمی در نظر گرفته می‌شوند که فاکنر عمداً هنگام بررسی کارکردهای فرهنگی مختلف روایت، به ویژه آن دسته از روایت‌هایی که ایدئولوژی نژادی آمریکایی را تقویت می‌کنند، تلاش کرد. به مسائل هویت فردی و فرهنگی در هر دو آثار به طور گسترده مورد مطالعه در مرحله اصلی فاکنر و آثار بعدی او اطلاع می دهد. فصل‌های بعدی بر آخرین آثار تمرکز می‌کنند و خوانش‌های دقیقی از مهاجم در غبار، مرثیه‌ای برای یک راهبه، سه‌گانه اسنوپس، یک افسانه، و ریورز.

این کتاب به بررسی فاکنر در مواجهه با پرسش‌های آزاردهنده نژاد در این رمان‌ها می‌پردازد و هویت فاکنر را به‌عنوان برنده جایزه نوبل ارزیابی می‌کند که در بسیاری از موارد ادعا می‌کرد که او بوده است. خسته، \" شاید \" نوشته شده\" او در تصمیم خود برای صحبت نکردن به هویت سیاهپوستانی که در داستان های داستانی خود نشان داده شده اند، در تصمیمش برای نوشتن به جای آن در مورد پیچیدگی های همه ساختارهای نژادی، شخصیت های زیادی را تولید کرد. رنج در پروتکل های سفت و سخت نژادی که قرن ها در آمریکا اجرا شده بود. او به عنوان یک فرد خصوصی و سفیدپوست هرگز نمی‌توانست غیر از آنچه بود باشد. با این حال، این مطالعه به جای تلاش برای آشتی دادن فاکنر، مرد عمومی و خصوصی، به این نتیجه می رسد که از طریق داستان تخیلی خود، فاکنر، خود را زیر سوال برده و دیگران را در سراسر خط رنگ درک می کند.

This study argues that Faulkner's writings about racial matters interrogated rather than validated his racial beliefs and that, in the process of questioning his own ideology, his fictional forms extended his reach as an artist.

After winning the Nobel Prize in 1950, Faulkner wrote what critics term "his later novels." These have been almost uniformly dismissed, with the prevailing view being that as he became a more public figure, his fiction became a platform rather than a canvas.

Within this context Faulkner on the Color Line redeems the novels in the final phase of his career by interpreting them as Faulkner's way of addressing the problem of race in America. They are seen as a series of formal experiments Faulkner deliberately attempted as he examined the various cultural functions of narrative, most particularly those narratives that enforce American racial ideology.

The first chapters look at the ways in which the ability to assert oneself verbally informs matters of individual and cultural identity in both the widely studied works of Faulkner's major phase and those in his later career. Later chapters focus on the last works, providing detailed readings of Intruder in the Dust, Requiem for a Nun, the Snopes trilogy, A Fable, and The Reivers.

The book examines Faulkner as he confronted the vexing questions of race in these novels and assesses the identity of Faulkner as the Nobel Prize winner who claimed on many occasions that he was "tired," maybe "written out." In his decision not to speak in the identity of the black people represented in his fiction, in his decision to write instead about the complexities of all racial constructions, he produced a host of characters suffering within the rigid protocols on race that had been enforced in America for centuries. As a private, white individual, he could never be other than what he was. Rather than attempt to reconcile Faulkner the public man with the private one, however, this study concludes that through his fiction Faulkner the artist questioned himself and came to understand others across the color line.