Fame: what the classics tell us about our cult of celebrity

ممکن است افراد مشهور را خدایان بدانیم، اما این بدان معنا نیست که آنها را با احترام می پرستیم. از ماقبل تاریخ تا به امروز، بشریت دارای یک انگیزه اولیه است که ابتدا افراد مشهور را تعالی بخشد، اما سپس آنها را از بین ببرد (مایکل جکسون، کسی؟). چرا با کسانی که دوستشان داریم مانند قربانی های سوختنی در مراسم قربانی کردن انسان رفتار می کنیم؟ شاید به این دلیل که آنها دقیقاً همین هستند.

از اساطیر یونان گرفته تا داستان‌های شهدای مسیحی و دکتر فاستوس، پین این استدلال جالب را مطرح می‌کند که رابطه ما با افراد مشهور خطرناک است و ما چنین چیزی را نداریم. آن را به هر طریق دیگری او همچنین نشان می‌دهد که افرادی که در طول اعصار به عنوان قهرمان و شرور خود انتخاب می‌کنیم، چیزهای زیادی در مورد خودمان می‌گویند - و آنچه می‌گوید اغلب بسیار ترسناک است. شهرت حتی به تمام شخصیت های ادبی کلاس های انگلیسی دبیرستان ما جان تازه ای می بخشد. در این صفحات، زودگذرترین ستاره های تلویزیون واقعیت (آنهایی که به شهرت مشهور هستند) خود را در همان سالن VIP می یابند که ...

We may regard celebrities as deities, but that does not mean we worship them with deference. From prehistory to the present, humanity has possessed a primal urge first to exalt the famous but then to cut them down (Michael Jackson, anyone?). Why do we treat the ones we love like burnt offerings in a ritual of human sacrifice? Perhaps because that is exactly what they are.

From Greek mythology to the stories of the Christian martyrs and Dr. Faustus, Payne makes the fascinating argument that our relationship to celebrity is perilous, and that we wouldn't have it any other way. He also shows that the people we choose as our heroes and villains throughout the ages says a lot about ourselves--and what it says is often quite frightening. Fame even brings new life to all the literary figures from our high school English classes. In these pages, the most ephemeral reality television stars (those "famous for being famous") find themselves in the same VIP lounge as the...