False Documents: Inter-American Cultural History, Literature, and the Lost Decade (1975-1992)

اسناد نادرست: تاریخ فرهنگی بین آمریکایی، ادبیات، و دهه گمشده (1975-1992) به بررسی \"بازگشت تاریخ\" می پردازد که در طول دو دهه آخر قاره آمریکا را در بر گرفت. جنگ سرد در حالی که کشورهای آمریکای لاتین دوباره دموکراتیک شدند و چندفرهنگی ایالات متحده به واکنش محافظه کارانه دویست ساله پاسخ داد. فرانس ویزر با تجدید نظر در روایت‌های عمدتاً اقتصادی و انزواگرایانه آن دوران، کار روزنامه‌نگاران و دانشگاهیان از آمریکای اسپانیایی تبار، برزیل و ایالات متحده را بررسی می‌کند که داستان‌های تخیلی را برای مستندسازی اختلافات ملی اخیر اتخاذ کرده‌اند و چالش‌های مربوط به خودمختاری را در یک زمینه پساملی تغییر می‌دهند.
ویزر پس از تحلیل اقتصادی مدل «دو قاره آمریکا» از نیمکره، از جمله دهه گمشده (1981-1992) و «پایان تاریخ» (1975-1992)، شش مطالعه موردی را در طول انجام می دهد. همان دوره ای که با استناد به تاریخ فرهنگی به نتایج بسیار متفاوتی می رسد، از جمله آثار توماس الوی مارتینز، لورا آنتیلانو، آنا ماریا ماچادو، سیلویانو سانتیاگو، جان آپدایک و جی کانتور. این نویسندگان برای افشای چگونگی کنترل و ارائه نادرست رویدادهای اخیر توسط دولت ها، اسناد جعلی یا متون تاریخی جعلی را ایجاد کردند که خود را به عنوان گزارش شاهدان عینی یا اسناد آرشیوی مشروع معرفی می کردند. ویزر نشان می‌دهد که چگونه این جایگزین برای کنایه‌های پست مدرن به طور مؤثرتری پاسخ‌های شهروندان را برانگیخته است. به عنوان اولین کتابی که تحولات موازی و نیمکره ای نقد ادبی و تاریخ نگاری فرهنگی پس از جنگ را مورد بررسی قرار می دهد، اسناد نادرست به بن بست روش شناختی بین مطالعات آمریکای لاتین و آمریکا و همچنین تضاد بین تاریخ و ادبیات پاسخ می دهد و استدلال می کند. که همکاری و ترکیب در لحظه ای که علوم انسانی به طور فزاینده ای مورد حمله قرار می گیرد بسیار حیاتی است.
 

False Documents: Inter-American Cultural History, Literature, and the Lost Decade (1975-1992) examines the "return of history" that swept across the Americas during the final two decades of the Cold War as Latin American nations redemocratized and US multiculturalism responded to the conservative bicentennial backlash. Revising the predominantly economic and isolationist accounts of the era, Frans Weiser examines the work of journalists and academics from Hispanic America, Brazil, and the United States who adopted fiction to document recent national discord, repositioning challenges to self-determination in a postnational context.
After deconstructing economic accounts of the "two Americas" model of the hemisphere, including the lost decade (1981-1992) and the "end of history" (1975-1992), Weiser considers six case studies during the same period that reach very different conclusions by drawing on cultural history, including works by Tomás Eloy Martínez, Laura Antillano, Ana Maria Machado, Silviano Santiago, John Updike, and Jay Cantor. In order to expose how governments controlled and misrepresented recent events, these writers created false documents, or fake historical texts, that presented themselves as legitimate eyewitness accounts or archival documents. Weiser establishes how this alternative to postmodern irony more effectively galvanized citizen responses. As the first book to contextualize the parallel, hemispheric evolutions of postwar literary criticism and cultural historiography, False Documents responds to the methodological impasse between Latin American and American studies as well as the antagonism between history and literature, arguing that collaboration and synthesis are particularly vital at a moment when the humanities is increasingly under attack.