Exposure Therapy: Rethinking the Model - Refining the Method

علیرغم اینکه روش‌های مواجهه درمانی در مطالعات تجربی مختلف بسیار مؤثر بوده‌اند، هنوز از آن‌ها استفاده نمی‌شود و گاه بحث‌برانگیز است.

پیشرفت های قابل توجهی وجود داشته است: در سال های اخیر، روش های مواجهه درمانی در حوزه های مختلف درمانی، از جمله اختلال بدشکلی بدن و هیپوکندریازیس به کار گرفته شده است. تکنیک های قرار گرفتن در معرض نیز نقش مهمی در به اصطلاح "درمان های موج سوم" ایفا می کنند (درمان پذیرش و تعهد، رفتار درمانی دیالکتیکی). در هراس و آگورافوبیا و GAD. از سوی دیگر، تعداد زیادی از مقالات علمی در مورد کاربردهای عملی (جنبه های اخلاقی، میزان مواجهه) و مبانی نظری (عادت درمانی) مواجهه درمانی بحث می کنند.

به ترتیب برای ارائه مروری بر بحث جاری و اشاره به آخرین پیشرفت‌ها در زمینه مواجهه درمانی، تصمیم گرفتیم وضعیت کنونی بحث را (بیشتر مشارکت‌کنندگان دانشمند-پزشکان هستند) به مخاطبان حرفه‌ای علاقه‌مند ارائه کنیم.

Despite the fact that methods of exposure therapy have proven to be highly effective in various empirical studies, they are still underused and sometimes subject to controversial discussion.

There have been significant developments: In recent years, methods of exposure therapy have been applied in various areas of therapy, including body dysmorphic disorder and hypochondriasis. Exposure techniques also play an important role in the so called “third wave therapies” (Acceptance & Commitment Therapy, Dialectical Behavior Therapy).

And there is more recently a revival of exposure in panic and agoraphobia and GAD. On the other hand, a large number of scientific articles discuss the practical applications (ethical aspects, amount of exposure) and the theoretical foundations (habituation) of exposure therapy.

In order to provide an overview of the current debate and to point out the latest developments in the area of exposure therapy, we have decided to present the current state of discussion (most contributors are scientist-practitioners) to an interested professional audience.