Ex-centric Cinema: Giorgio Agamben and Film Archaeology

در ابتدا، سینما رویارویی بین انسان‌ها، تصاویر و فناوری ماشین بود که جریانی از ژست‌های استاکاتو، جهان‌های میکروگرافیک و مناظری که از بالا و پایین دیده می‌شد را آشکار می‌کرد. از این نظر، قدرت سینما توانایی آن در به نمایش گذاشتن حالت‌های غیرانسانی وجودی دیگر بود، برای ایجاد رویارویی بین واقعیت‌های چندگانه که با این وجود در کنار هم وجود دارند. با این حال، داستان سینما (از طریق نهادینه شدن آن) به داستانی تبدیل شد که در آن انسان به سرعت از طریق ساخت ادبی داستان، شخصیت و بیان درونیات، مرکزیت را به دست آورد.

سینمای سابق رویکردی باستان‌شناسانه به مطالعه سینما از طریق نوشته‌های فیلسوف جورجیو آگامبن اتخاذ می‌کند و استدلال می‌کند که در حالی که ما یک سنت سینمای یک قرنی داریم، امکان آن چیزی که سینما ممکن است به آن تبدیل شده باشد از بین نرفته است، بلکه در زمان حال به عنوان یک پتانسیل کاوش نشده وجود دارد. اصطلاحی که به این تاریخ داده شده است سینمای سابق محور است که فرهنگ تصویر متحرک بدون مرکز را توصیف می کند که در آن حیوانات، کودکان، ارواح و ماشین ها بردارهای ممتازی هستند، جایی که فیلم همیشه یک پروژه ناقص است، و جایی که مخاطبان جامعه ای از ارتباطات و پیوندهای زودگذر هستند. جنت هاربورد با بحث درباره فیلمسازانی مانند هارون فاروکی، برادران لومیر، گای دوبور و وونگ کار وای، با آگامبن ارتباط برقرار می‌کند تا طرز فکری کاملاً متفاوت درباره سینما را پیشنهاد کند.

In the beginning, cinema was an encounter between humans, images and machine technology, revealing a stream of staccato gestures, micrographic worlds, and landscapes seen from above and below. In this sense, cinema's potency was its ability to bring other, non-human modes of being into view, to forge an encounter between multiple realities that nonetheless co-exist. Yet the story of cinema became (through its institutionalization) one in which the human swiftly assumed centrality through the literary crafting of story, character and the expression of interiority.

Ex-centric Cinema takes an archaeological approach to the study of cinema through the writings of philosopher Giorgio Agamben, arguing that whilst we have a century-long tradition of cinema, the possibility of what cinema may have become is not lost, but co-exists in the present as an unexcavated potential. The term given to this history is ex-centric cinema, describing a centre-less moving image culture where animals, children, ghosts and machines are privileged vectors, where film is always an incomplete project, and where audiences are a coming community of ephemeral connections and links. Discussing such filmmakers as Harun Farocki, the Lumiere Brothers, Guy Debord and Wong Kar-wai, Janet Harbord draws connections with Agamben to propose a radically different way of thinking about cinema.