Evolution und Entwicklung: Reflexionen eines Biologen

من از کامنت کوبنده ای که در پشت صحنه زمزمه می شود آگاهم - که من شبیه یک استاد به نظر می رسم - اما بعد از این همه سال به عنوان استاد، تقریباً غیرممکن است که مشغله های زندگی ام را پنهان کنم. بیش از چهل سال است که دوره کارشناسی و متوسطه زیست شناسی عمومی را در دانشگاه پرینستون تدریس کرده ام. دانشجوی جامعه شناسی و به عنوان بخشی از پایان نامه دیپلمش از من درخواست مصاحبه کرد. معلوم شد که او می خواهد تدریس را با بازیگری مقایسه کند. من بیشتر از او برای من سوال داشتم. او این نکته جالب را مطرح کرد که هم معلمان و هم بازیگران نگران تأثیر آنها بر مخاطب هستند. با این وجود، آنها مشکل دیگری دارند. بازیگر هر بار اجرای یکسانی را برای مخاطبان مختلف ارائه می‌کند، در حالی که معلم باید هر روز کاری متفاوت (و امیدوارم هیجان‌انگیز) برای همان مخاطب انجام دهد. گاهی اوقات غیرممکن ترین چیزها بیشترین تأثیر را در ذهن شنونده می گذارد. من این تجربه را زمانی داشتم که اولین سخنرانی در پرینستون برای دانشجویان سال اولی ارائه کردم (در آن زمان هیچ دانشجوی دختری وجود نداشت). وسط سخنرانی از روی تریبون افتادم و بی ادبانه روی زمین نشستم. تشویق بسیار زیاد بود، ظاهراً نقطه اوج درس.

Ich bin mir des vernichtenden Kommentars bewußt, der hinter den Ku­ lissen getuschelt wird - nämlich, daß ich wie ein Professor klinge -, aber nach all den professoralen Jahren ist es mir fast unmöglich, die Hauptbe­ schäftigung meines Lebens zu verbergen. Seit über vierzig Jahren habe ich den Kursus "allgemeine Biologie" für Anfänger und Fortgeschrittene Eines Tages besuchte mich eine an der Universität Princeton gelehrt. Soziologiestudentin und bat mich um ein Interview im Rahmen ihrer Diplomarbeit. Es stellte sich heraus, daß sie Lehren mit Schauspielen vergleichen wollte. Da hatte ich mehr Fragen an sie als sie an mich. Sie machte die interessante Bemerkung, daß beide, Lehrer wie Schauspieler, um ihre Wirkung auf das Publikum besorgt sind. Trotzdem haben sie ein unterschiedliches Problem; der Schauspieler gibt jedesmal die gleiche Vorstellung vor wechselnden Zuschauern, während der Lehrer Tag ein, Tag aus vor den selben Zuhörern etwas Verschiedenes bringen muß (und hoffentlich Spannendes). Manchmal hinterlassen die unmöglichsten Dinge den größten Eindruck im Kopf der Zuhörer. Ich machte diese Er­ fahrung, als ich die allererste Vorlesung in Princeton vor Erstsemester­ studenten (damals gab es keine Studentinnen) hielt. In der Mitte der Vorlesung stürzte ich vom Podium und setzte mich unsanft auf den Bo­ den. Es gab großen Beifall, offenbar der Höhepunkt der Lektion.