Event and time; (Perspectives in Continental Philosophy)

فلسفه معاصر، از کانت تا برگسون و هوسرل گرفته تا هایدگر، فرض کرده است که زمان باید به عنوان یک تعیین اساسی برای موضوع در نظر گرفته شود: زمان در چیزها اول نیست، بلکه از کنش ها، نگرش ها یا ترکیباتی ناشی می شود که از طریق آنها یک موضوع موقتی می شود. mtime، انتظار یا یادآوری، پیش‌بینی آینده یا تصمیم‌گیری.

رویداد و زمان پیدایش این پایان‌نامه را از طریق تحلیل‌های دقیق و دقیق از فلسفه زمان در افلاطون، ارسطو دنبال می‌کند. و آگوستین، در نهایت نشان می دهد که، در توسعه متافیزیک، درک پدیده زمانی به عنوان یک پدیده درونی-زمانی، ذهنیت سازی زمان را ممکن کرده است.
کتاب در ادامه استدلال می کند که زمان در واقع بر اساس آن قابل تفکر نیست. ذهنیت متافیزیکی درعوض، رشته راهنما برای تحلیل زمان باید به هرمنوتیک نهایی انسان تغییر کند که ابتدا در رویداد و جهان توسعه یافت و اکنون در رویداد و زمان عمیق‌تر و تکمیل شده است. > داستان دوگانه رومانو سهم فلسفی قانع‌کننده، دقیق و بدیع در تفکر رویداد دارد.

Contemporary philosophy, from Kant through Bergson and Husserl to Heidegger, has assumed that time must be conceived as a fundamental determination of the subject: Time is not first in things but arises from actions, attitudes, or comportments through which a subject temporalizes mtime, expecting or remembering, anticipating the future or making a decision.

Event and Time traces the genesis of this thesis through detailed, rigorous analyses of the philosophy of time in Plato, Aristotle, and Augustine, ultimately showing that, in the development of metaphysics, the understanding of the temporal phenomenon as an inner-temporal phenomenon has made possible time’s subjectivization.
The book goes on to argue that time is in fact not thinkable according to metaphysical subjectivity. Instead, the guiding thread for the analysis of time must shift to the eventual hermeneutics of the human being, first developed in Event and World, and now deepened and completed in Event and Time. Romano’s diptych makes a compelling, rigorous, and original philosophical contribution to the thinking of the event.