Evenings with the Orchestra

در طول اجرای اپراهای مد روز در شهری ناشناس اما \"متمدن\" در شمال اروپا، نوازندگان (به استثنای درامر باس وظیفه شناس) قصه می گویند، داستان می خوانند و شایعات رد و بدل می کنند تا خستگی را از بین ببرند. موسیقی بدی که برای اجرای آنها پول می گیرند. در این روایت لذت بخش و اکنون کلاسیک که توسط آهنگساز و منتقد برجسته هکتور برلیوز نوشته شده است، ما از بیست و پنج شب بسیار سرگرم کننده با گروهی جذاب از نوازندگان حواس پرت آگاه هستیم. با نزدیک شدن به دویستمین سالگرد تولد برلیوز، ترجمه بی‌نقص ژاک بارزون از شب‌هایی با ارکستر - با پیش‌گفتار جدیدی از محقق برلیوز، پیتر بلوم، گواه لذت پایداری است که در این کتاب وجود دارد. کتاب شوخ و سرگرم کننده.

\"[پر از دانش، نفوذ، حس خوب، شوخ طبعی فردی، شوخ طبعی، خشم قابل توجیه، درک اغراق، احساسات و لفاظی از هر نوع." - راندال جارل، بررسی کتاب نیویورک تایمز

\"برای موفقیت در [نوشتن این داستان‌ها]، همانطور که برلیوز بسیار درخشان انجام می‌دهد، به ترکیبی از ویژگی‌ها نیاز دارد که بسیار نادر است، کنجکاوی چند وجهی از نمایشنامه نویسی با بینش پرخاشگرانه شخصی شاعر غنایی.» - W. اچ اودن، گریفین

During the performances of fashionable operas in an unidentified but "civilized" town in northern Europe, the musicians (with the exception of the conscientious bass drummer) tell tales, read stories, and exchange gossip to relieve the tedium of the bad music they are paid to perform. In this delightful and now classic narrative written by the brilliant composer and critic Hector Berlioz, we are privy to twenty-five highly entertaining evenings with a fascinating group of distracted performers. As we near the two-hundredth anniversary of Berlioz's birth, Jacques Barzun's pitch-perfect translation of Evenings with the Orchestra —with a new foreword by Berlioz scholar Peter Bloom—testifies to the enduring pleasure found in this most witty and amusing book.

"[F]ull of knowledge, penetration, good sense, individual wit, stock humor, justifiable exasperation, understanding exaggeration, emotion and rhetoric of every kind."—Randall Jarrell, New York Times Book Review

"To succeed in [writing these tales], as Berlioz most brilliantly does, requires a combination of qualities which is very rare, the many-faceted curiosity of the dramatist with the aggressively personal vision of the lyric poet."—W. H. Auden, The Griffin