Euripides and the Poetics of Sorrow: Art, Gender, and Commemoration in Alcestis, Hippolytus, and Hecuba

لذت تراژدی کجاست؟ این پرسش که چگونه رنج و اندوه به مایه لذت زیبایی‌شناختی تبدیل می‌شود، در مرکز کتاب جدید چارلز سگال قرار دارد که کاوش‌های اخیر او در مورد هنر اوریپید را گردآوری و گسترش می‌دهد.
Alcestis, Hippolytus, و هکوبا، سه نمایشنامه اولیه که در اینجا تفسیر شدند، با مضامین مشترک خشونت، مرگ، سوگواری و سوگواری و با تعاریف ضمنی آنها از نقش‌های مرد و زن به هم مرتبط هستند. سگال نشان می‌دهد که چگونه این نمایشنامه‌ها از سنت‌های کهن بزرگداشت شعر و آیین، به‌ویژه آواز حماسی استفاده می‌کنند، و در عین حال این سنت‌ها را به شکل‌های جدیدی تغییر می‌دهند. سگال استدلال می کند که اوریپیدس به جای الهه حماسی شکوه رزمی، الهه غم و اندوهی را برمی انگیزد که رنج افراد را به "غم مشترک همه شهروندان"، جامعه ای از احساسات مشترک در تئاتر تبدیل می کند.
Alcestis، Hippolytus و Hecuba بررسی می کند و در مورد استفاده نمایشنامه نویس از این مرگ ها - به ویژه مرگ زنان - برای زیر سوال بردن ارزش های سنتی و تعاریف آشنا از قهرمانی مردانه سگال با تمرکز بر جنسیت، بعد عاطفی تراژدی و سوگواری و بزرگداشت آیینی، کار قبلی خود را در مورد نمایشنامه یونانی توسعه و گسترش می دهد. نتیجه درک ما از هنر اوریپید و خود تراژدی را عمیق تر می کند.

Where is the pleasure in tragedy? This question, how suffering and sorrow become the stuff of aesthetic delight, is at the center of Charles Segal's new book, which collects and expands his recent explorations of Euripides' art.
Alcestis, Hippolytus, and Hecuba, the three early plays interpreted here, are linked by common themes of violence, death, lamentation and mourning, and by their implicit definitions of male and female roles. Segal shows how these plays draw on ancient traditions of poetic and ritual commemoration, particularly epic song, and at the same time refashion these traditions into new forms. In place of the epic muse of martial glory, Euripides, Segal argues, evokes a muse of sorrows who transforms the suffering of individuals into a "common grief for all the citizens," a community of shared feeling in the theater.
Like his predecessors in tragedy, Euripides believes death, more than any other event, exposes the deepest truth of human nature. Segal examines the revealing final moments in Alcestis, Hippolytus, and Hecuba, and discusses the playwright's use of these deaths--especially those of women--to question traditional values and the familiar definitions of male heroism. Focusing on gender, the affective dimension of tragedy, and ritual mourning and commemoration, Segal develops and extends his earlier work on Greek drama. The result deepens our understanding of Euripides' art and of tragedy itself.