Eternity and Eternal Life: Speculative Theology and Science in Discourse

مفهوم نیوتنی زمان توسط بینش اینشتینی تغییر کرده است. با این حال، جهان بینی اینشتینی ممکن است درک مفاهیم سنتی معاد شناسی، مانند بهشت ​​و جهنم، مرگ و جاودانگی، زندگی پس از مرگ و رستاخیز، آخرین روز و قضاوت های نهایی را دشوار کند، زیرا این عبارات پیش فرض دیدگاه ماقبل اینشتینی از جهان را دارند. از آنجایی که الهیات نمی تواند تحت تأثیر تحقیقات جدید در مفاهیم زمان قرار نگیرد، ابدیت و زندگی ابدی می کوشد با استفاده از زبان زمانه عصر ما ایمان معاد شناختی کلیسا را ​​بیان کند. برای دستیابی به این هدف، مروری بر تحقیقات مربوط به ماهیت زمان در زمین‌شناسی، کیهان‌شناسی، فیزیک، زیست‌شناسی، روان‌شناسی، جامعه‌شناسی، تاریخ و فلسفه ارائه می‌کند و مفهومی از زمان را برای مسیح‌شناسی «به‌موقع» و برای آخرت‌شناسی «به‌موقع» پیشنهاد می‌کند.

با استفاده از رویداد تکینگی به عنوان شکل ادبی، هوروات به دقت بررسی می‌کند که چگونه زمان مسیح می‌تواند به زمان‌های همه واقعیت‌های موجود، از طریق مرگ تا «ابدیت» منتهی شود. این یک اثر پیشگام است که باید در جامعه خوانندگان علاقه مند آزمایش شود. این جستجوی جمعی برای درک زندگی، مرگ و زندگی ابدی است، نه تنها در پرتو ایده های انتزاعی و آموزه های زبانی فرهنگی در جهان ادیان، بلکه در پرتو علم و به ویژه یک فرد به عنوان افق درک هم برای زمان و هم برای ابدیت. مسیح به عنوان اتحاد آخرت شناختی زمان و ابدیت به کانون وحدت بخش و الگوی آن اثر تبدیل می شود که مشکلات شناخته شده را حل می کند و ذهن ما را به روی موارد جدید باز می کند.

The Newtonian concept of time has been changed by Einsteinian insight. Yet the Einsteinian world view might make it difficult to appreciate traditional concepts of eschatology, like heaven and hell, death and immortality, life after death and resurrection, last day and final judgments, because these expressions presuppose a pre-Einsteinian view of the universe. Since theology cannot remain unaffected by the new research in concepts of time, Eternity and Eternal Life tries to express the eschatological faith of the Church by using the time language of our age. To achieve this it provides an overview on the research in the nature of time done in geology, cosmology, physics, biology, psychology, sociology, history and philosophy and proposes a notion of time for “timely” Christology and for “timely” eschatology.

By using the singularity event as literary form, Horvath scrutinizes how Christ’s time can lead to the times of all existing realities, through death to “eternity.” This is a pioneering work, one that needs to be tested in the community of interested readers. It is a communal search for an understanding of life, death and eternal life, not only in the light of abstract ideas and cultural linguistic doctrines in the world of religions, but also in the light of science and especially of a person as the horizon of understanding for both time and eternity. Christ as the eschatological union of time and eternity becomes the work’s unifying focus and its paradigm, which solves recognized problems and opens our minds to new ones.