Eternal Bandwagon: The Politics of Presidential Selection

گزارش‌های ارتدکس و بورس تحصیلی متعارف بر عواملی که هر رقابت ریاست‌جمهوری را متمایز می‌کنند تمرکز می‌کند و سپس سعی می‌کند آنها را توضیح دهد. این کتاب بیشتر نشان می دهد که سیاست نامزدی ریاست جمهوری از دهه 1830 و تا سال 2020 به طور قابل توجهی در ایالات متحده ثابت بوده است. یک پویایی مشترک باند، که زمانی در سازمان های حزبی و اکنون از طریق انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری عبور می کند، یک اقدام ساده را امکان پذیر می کند. نامزدها را خیلی قبل از رسیدن به آستانه تعیین کننده پیش بینی کرد، در حالی که امکان مقایسه دقیق در طول سال ها را فراهم می کرد. بنابراین، می توان تعداد انگشت شماری از چیزهایی را که برای به دست آوردن یک جامعه بزرگ و متنوع اهمیت دارد به دو نامزد منفرد ریاست جمهوری تفکیک کرد. این قیف علیت در بسترهای شغلی و شغلی میدانی از نامزدهای ریاست جمهوری حرکت می کند و این میدان ها را از طریق مجموعه کوچکی از شکل دهندگان ساختاری فشرده می کند تا اینکه جناح های حزبی و مبارزات جناحی - نه قوانین بازی، نه ویژگی های نامزدها، نه نامزد کردن. استراتژی‌ها، و نه همه مواردی که مفسران و ناظران آنقدر دوست دارند - در واقع یک نامزد مشخص را انتخاب کنید.

Orthodox reporting and conventional scholarship focuses on the factors that distinguish each presidential contest and then attempts to explain them. This book rather, demonstrates that the politics of presidential nomination has been remarkably stable in the United States since the 1830s and right through to 2020. A common bandwagon dynamic, rolling once through party organizations and now through presidential primaries, permits a simple measure that has predicted nominations well before the decisive threshold was reached, while allowing precise comparisons across the years. So it becomes possible to separate the handful of things that matter for winnowing a large and diverse society into two individual presidential nominees. This funnel of causality moves through the occupational and careers seedbeds of a field of presidential aspirants, squeezing these fields by way of a small set of structural shapers, until party factions and factional struggles—not rules of the game, not candidate characteristics, not nominating strategies, nor all the other ephemera so beloved of commentators and observers—actually choose a given nominee.