Essays in Philosophy and Its History

در جمع کردن این مقالات برای گنجاندن در یک جلد، معتقد نیستم که آنها را خشونت آمیز کرده باشم. از آنجایی که آنها در ابتدا در زمان ها و مکان های مختلف ظاهر شدند، یک شی پراکنده را تشکیل می دهند. با این وجود، از نظر نویسنده، آنها وحدت‌هایی از مضمون و توسعه دارند که اگر نتوانند هویت واقعی کتاب را به آن‌ها بدهند، ممکن است (برای اقتباس از استعاره‌ای از هیوم) آن انتقال آرام و آسان تخیل را ایجاد کند که برانگیخته می‌شود. شرایط مناسب برای بررسی چنین اشیاء یکسان. برای کنار هم قرار دادن مطالعات تاریخی و سیستماتیک، من هیچ عذرخواهی نمی کنم. پیشنهاد شده است، با نوعی کینه توزی دوستانه، که اگر علم و متافیزیک، همانطور که در عنوان فرعی آن بیان می‌کند، متشکل از تغییراتی در مضامین کانتی باشد، زیرعنوان مقاله‌های تاریخی‌ام «تغییرات در مضامین سلرز» کمتر نیست. . اما این همان است که باید باشد. فی لوسوفی گفت و گوی مستمر با هم عصران، زنده و مرده است و اگر نتواند خود را در پاسخگوی خود ببیند و پاسخگوی خود را در خود نبیند، رویارویی وجود دارد اما گفتگو وجود ندارد. مورخ، همانطور که کالینگوود اشاره می کند، با آموختن تفکر به افکار سزار، معاصر سزار می شود. و به این دلیل است که افلاطون به بسیاری از افکار ما فکر کرده است که معاصر و همراه ماست.

In pulling these essays together for inclusion in one volume I do not believe that I have done them violence. Since they originally appeared at different times and places they constitute a scattered object. Never­ theless, to the author's eye they have unities of theme and development which, if they fail to give them the true identity of the book, may (to adapt a metaphor from Hume) generate those smooth and easy transi­ tions of the imagination which arouse dispositions appropriate to sur­ veying such identical objects. For the juxtaposition of historical and systematic studies I make no apology. It has been suggested, with a friendly touch of malice, that if Science and Metaphysics consists, as its subtitle proclaims, of Variations on Kantian Themes, it would be no less accurate to sub-title my historical essays 'variations on Sellars ian themes'. But this is as it should be. Phi­ losophy is a continuing dialogue with one's contemporaries, living and dead, and if one fails to see oneself in one's respondent and one's re­ spondent in oneself, there is confrontation but no dialogue. The historian, as Collingwood points out, becomes Caesar's contemporary by learning to think Caesar's thoughts. And it is because Plato thought so many of our thoughts that he is our contemporary and companion.