برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Eseji: Knjiga prva

دانلود کتاب مقاله ها: کتاب اول

مشخصات کتاب

Eseji: Knjiga prva

دسته بندی: ادبیات
ویرایش:  
نویسندگان: Michel de Montaigne  
سری: Sabrana djela Michela de Montaignea I 
 
ناشر: Disput 
سال نشر: 2007 
تعداد صفحات: 496 
زبان: Croatian 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 2 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 46,000

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 18

در صورت تبدیل فایل کتاب Eseji: Knjiga prva به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب مقاله ها: کتاب اول نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب مقاله ها: کتاب اول

در گنجینه ادبیات جهان (به ویژه در منطقه مرزی که با سنت اندیشه فلسفی مشترک است)، آثار میشل دو مونتن (1533-1592) جایگاه برجسته، پیشگامانه و در نتیجه اجتناب ناپذیری را به خود اختصاص داده است. مونتن با سه کتاب مقالات خود (مقالات، چاپ اول: بوردو 1580)، که استقبال منتقدان بعدی آن را به آثار آن دوران نسبت داد، یک بیان ادبی جدید را پایه گذاری کرد یا قدیس کرد: بعدها، فقط در قرن 19، یک ژانر ادبی کامل از عنوان گونه بازتاب شفاف او نامگذاری شد. نبوغ مقالات مونتنی که در تاریخ ادبیات قبلی سابقه نداشت، در «اختراع» بیانی ادبی بود که با ژانرهایی که به طور سنتی از دوران باستان به ارث رسیده بود، مانند دیالوگ ها و طنزها، مقوله ها و خاطرات متفاوت بود. فقط جانشینان او از او به نوشتن به صورت اول شخص، جایگزین تفکر منطقی با تداعی آزاد، و استفاده از مقاله به عنوان «دستگاه ادبی برای گفتن تقریباً هر چیزی در مورد هر چیزی» استفاده کردند.\r\nدر هر سه کتاب «مقالات» که بیانگر آموخته‌های عالی و گستردگی علایق نویسنده است، مونتن از طریق نوعی گفت‌وگوی تک‌گویی (در قالب گفت‌وگو با یک دوست ایده‌آل، افکار خود را به خواننده‌ی بالقوه هدایت می‌کند) درباره هر چیزی که در اطرافش است مشاهده می‌کند. توسط و آنچه او در یک لحظه معین بدون هدف یا مقاصد خاص به شیوه ای تداعی کننده در مورد آن فکر می کند. او در 57 مقاله از اول، 37 مقاله از دوم و 13 از کتاب سوم مقالات، از احترام به فرهنگ های مختلف حمایت می کند و طیف گسترده ای از موضوعات زندگی و فلسفی را مورد بحث قرار می دهد: حافظه و غم. در مورد احساسات؛ در مورد اوقات فراغت؛ درباره دروغگویان؛ در مورد ثبات؛ در مورد معنای خیر و شر; در مورد ترسو؛ در مورد ترس؛ در مورد قدرت تخیل؛ در مورد تربیت فرزندان؛ در مورد دوستی؛ در مورد اعتدال؛ در مورد لباس پوشیدن؛ در مورد تنهایی؛ در مورد شکوه؛ در مورد نابرابری بین مردم؛ در مورد عدم قطعیت دادگاه؛ در مورد بیهودگی کلمات; در مورد نماز؛ در مورد وجدان؛ در مورد ظلم؛ در فضیلت و شجاعت؛ در مورد خشم ... - فقط به تعداد کمی از موضوعات مقالات او اشاره می کنیم.\r\nرها از پیوندهای مرسوم سنتی ژانر یا نوع، بدون محدودیت توسط سیستم های بیرونی، اعم از فلسفی یا ایدئولوژیک، که می توانست نظری جمعی را بر فردگرایی، ذهنیت او تحمیل کند، مونتن می توانست جمله تند خود را تغییر دهد، احساسات پراکنده در صدها تداعی را فعال کند. تصادفی نیست که نقد ادبی مقاله او را «تاج توسعه ادبیات رنسانس فرانسه»، از نظر سبک و بیان اشاره‌ای به کلاسیک گرایی فرانسوی قرن هفدهم، و خود مونتن را پیشرو روسو اعلام کرد.\r\nمقالات مونتنی نه تنها در فرانسه، بلکه در انگلستان نیز تأثیر زیادی داشت (ویلیام شکسپیر از آثار او استناد کرد و فرانسیس بیکن - به عنوان پرشورترین تبلیغ کننده - از او تقلید کرد). مونتن با شیوه نگارش خود در زمره پیشگامان کلیدی چرخش عصری در فرهنگ غرب قرار می گیرد که شیوه جدیدی از تفکر در مورد امر ذهنی را به ارمغان آورد و امروزه به طور کلی یکی از مهمترین ویژگی های مدرنیته در رنسانس به شمار می رود. . اگرچه در طول زندگی و در طول دو یا سه قرن بعدی رویکرد انقلابی او به امر ذهنی اساساً بد درک شده بود، امروزه تحلیلگران او را در کنار دبلیو شکسپیر و ن. ماکیاولی، از جمله مردان بزرگ رنسانس می‌دانند که بیشترین تأثیر را بر توسعه علم داشتند. تفکر مدرن\r\nملاحظات مبتکرانه او که تا به امروز از نگرش بی‌نظیر و تحریکات فکری پرتو می‌زند، تنها اکنون، پس از بیش از چهار قرن، به طور کامل به زبان کرواتی ترجمه شده است (تا این نسخه، فقط کتاب اول مقالات، ویرایش 1998). ).\r\nدفتر خاطرات کمتر شناخته شده مونتن، که او در اوایل دهه 1580 در سفر خود به ایتالیا از طریق سوئیس و آلمان نگهداری می کرد، توسط وژمیر وینجا از ایتالیایی (که نویسنده بیشتر آن را به آن زبان نوشته است) ترجمه کرد، زیرا نسخه های فرانسوی آن را تحریف و \"زیبایی\" می کنند. متن. در این سفرنامه که قرار بود برای اولین بار تنها در پایان قرن هجدهم پس از یافتن تصادفی دست نوشته نابجا منتشر شود، نویسنده تجربیات و افکار خود را در مورد مردمان آن قسمت از اروپا و آداب و رسوم آنها در یک کتاب شرح می دهد. روشی که از نظر کیفیت کمتر از مقالات نیست.\r\nاکنون، عموم ادبی کرواسی (و به طور گسترده تر: فرهنگی عمومی) سرانجام ترجمه ای شایسته و مبتکرانه از کل اثر مونتن را از \"کارگاه\" معتبرترین مترجم ما از زبان فرانسه باستان، وژمیر وینجا (1921-2007) دریافت کردند. در چند سال آخر عمرش به ترجمه آثار مونتنی اختصاص دارد. اعتبار کار او قطعاً به این دلیل است که این نسخه کرواتی تمام ویژگی‌های یک نسخه انتقادی جدی را دارد، زیرا ترجمه با بیش از 6000 ترجمه و یادداشت ویرایشی همراه است (که اغلب در برخی از نسخه‌های ترجمه صدق نمی‌کند. سایر زبانهای اصلی) و ترجمه منابع یونانی و لاتین.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

U riznici svjetske književnosti (posebice u graničnom području koje ona dijeli s tradicijom filozofskog mišljenja) djelo Michela de Montaignea (1533-1592) zauzima istaknuto, prijelomno i stoga nezaobilazno mjesto. Svojim je trima knjigama Eseja (Essais, prvo izdanje: Bordeaux 1580), koje je kasnija kritička recepcija atribuirala djelom epohe, Montaigne utemeljio odnosno kanonizirao novi književni izraz: po naslovu njegovih lucidnih razmatranja kasnije je, tek u 19. stoljeću, nazvana cijela jedna književna vrsta. Genijalnost Montaigneovih ogleda, koji nisu imali presedana u dotadašnjoj povijesti književnosti, bila je u "pronalasku" književnog izraza koji se razlikovao od žanrova tradicionalno naslijeđenih od antike, kao što su dijalozi i satire, maksime i memoari. Tek su njegovi nasljednici od njega preuzeli pisanje u prvom licu, zamjenu logičkog mišljenja slobodnim asocijacijama i korištenje eseja kao "književnog sredstva za izricanje gotovo svega o bilo čemu". U sve tri knjige Eseja, koje odražavaju autorovu veliku učenost i širinu interesa, Montaigne kroz svojevrsni solilokvijski dijalog (upućujući svoje misli potencijalnom čitatelju u formi dijaloga s idealnim prijateljem) opservira o svemu čime je okružen i o čemu asocijativnim načinom u danom trenutku razmišlja bez određene svrhe ili konkretne nakane. U 57 ogleda iz Prve, 37 iz Druge i 13 iz Treće knjige Eseja zagovara poštovanje spram različitih kultura i raspravlja o najrazličitijim životnim, filozofskim temama: o sjeti i tuzi; o osjećajima; o dokolici; o lažljivcima; o postojanosti; o smislu dobra i zla; o kukavištvu; o strahu; o snazi mašte; o odgoju djece; o prijateljstvu; o umjerenosti; o odijevanju; o samoći; o slavi; o nejednakosti među ljudima; o nesigurnosti suda; o ispraznosti riječi; o molitvi; o savjesti; o okrutnosti; o vrlini i hrabrosti; o srdžbi… – navedimo samo manji broj tema njegovih eseja. Oslobođen tradicionalnih konvencionalnih spona žanra ili vrste, neopterećen vanjskim sustavima, bilo filozofskim bilo ideološkim, koji bi mogli njegovu individualizmu, njegovoj subjektivnosti nametnuti kolektivno mišljenje, Montaigne se mogao razmahati svojom vehementnom rečenicom, aktivirati emocije raspršene u sijaset asocijacija, pa nije slučajno to što je književna kritika njegove eseje proglasila "krunom razvoja francuske renesansne književnosti", po stilu i izrazu nagovještajem francuskog klasicizma 17. stoljeća, a samog Montaignea pretečom Rousseaua. Montaigneovi Eseji imali su velik utjecaj ne samo u Francuskoj, nego i u Engleskoj (William Shakespeare navodio je njegova djela, a Francis Bacon ga je – kao najgorljiviji propagator – oponašao). Svojim načinom pisanja Montaigne se svrstava među ključne pionire epohalnog zaokreta u zapadnoj kulturi, koji je donio nov način promišljanja subjektivnoga, i koji se danas općenito smatra jednom od najvažnijih značajki moderne što je nicala u renesansi. Iako je za njegova života i tijekom naredna dva ili tri stoljeća njegov revolucionarni pristup subjektivnome bio u osnovi neshvaćen, danas ga analitičari stavljaju uz bok W. Shakespeareu i N. Machiavelliju, u red velikana renesanse koji su izvršili najznačajniji utjecaj na razvoj modernog mišljenja. Njegova genijalna razmatranja, koja sve do danas zrače nenadmašnom misaonom otvorenošću i intelektualnom provokativnošću, tek su sada, nakon više od četiri stoljeća, u cijelosti prevedena na hrvatski jezik (do ovoga izdanja u hrvatskome prijevodu bila je objavljena tek Prva knjiga Eseja, izd. iz 1998). Montaigneov manje poznati Dnevnik, koji je vodio početkom 1580-ih za svoga puta u Italiju preko Švicarske i Njemačke, Vojmir Vinja je preveo s talijanskoga (na kojemu jeziku ga je većim dijelom autor pisao), jer francuska izdanja iskrivljuju i "uljepšavaju" tekst. U putopisu koji je doživio sudbinu da prvi put bude objavljen tek krajem 18. stoljeća nakon što je zametnuti rukopis slučajno pronađen, autor na način koji kvalitetom nimalo ne zaostaje za Esejima opisuje svoja iskustva i promišljanja o narodima tog dijela Europe i njihovim običajima. Sada je hrvatska književna (i šire: općekulturna) javnost napokon dobila meritoran i ingeniozan prijevod cjelokupnoga Montaigneovog djela, i to iz "radionice" našeg najuglednijeg prevoditelja sa starofrancuskoga, Vojmira Vinje (1921-2007), koji je posljednjih nekoliko godina života svoj prevoditeljski rad posvetio upravo prevođenju Montaigneova opusa. Respektabilnosti tog njegova posla sigurno pridonosi činjenica što ovo hrvatsko izdanje ima sve odlike serioznog kritičkog izdanja, jer je prijevod popraćen s više od 6.000 prevoditeljsko-priređivačkih napomena (što nije čest slučaj ni s prijevodnim izdanjima na nekim drugim, većim jezicima) te prijevodom grčkih i latinskih navoda.