Es fehlt mir nicht, am Meer zu sein Eine Strandjugend

«هوا بوی سرد و ماهی می دهد، زیرا طوفان چند روز گذشته تپه های جلبک دریایی و صدف های خرد شده را که اکنون در ساحل در حال پوسیدن هستند، از بین برده است. معدود گردشگرانی که در زمستان اینجا هستند همیشه این بوی گندیده را سالم می دانند. گردشگران عجیب هستند." معشوقه های مادرش، مستمری بگیرانی که مشروب می شوند، صاحبان اسنک بارهای سالخورده، ترک تحصیل که فقط به دریای بالتیک می رسند - ماکسیمیلیان بودنبوهم در جوانی خود با افراد عجیب و غریب، دوست داشتنی و عجیب و غریب زیادی در Travemünde ملاقات کرد. او در مورد این افراد و از سختی ها و خوشی های یک نوجوان به صورت عاقلانه، زیرکانه و با اشاره می نویسد.

«Die Luft riecht kalt und fischig, weil der Sturm der letzten Tage Berge von zerfetztem Tang und Muscheln angespült hat, die jetzt am Ufer verrotten. Die wenigen Touristen, die im Winter hier sind, halten diesen gammeligen Geruch immer für besonders gesund. Touristen sind seltsam.» Die Liebhaber seiner Mutter, Rentner, die zu Trinkern werden, alternde Imbissbesitzer, Aussteiger, die es nur bis an die Ostsee schaffen – Maximilian Buddenbohm hat in seiner Jugend in Travemünde eine Menge skurriler, liebenswerter und merkwürdiger Menschen kennengelernt. Über diese Menschen und über die Nöte und Freuden eines Heranwachsenden schreibt er lakonisch, witzig und pointiert.