Erhöhte CO2-Emissionsraten in nordeuropäischen Moorgebieten: Folgen des Klimawandels und der anthropogenen Moordegradation

تمرکز کار بر روی تجزیه و تحلیل بیوژئوشیمیایی زمین‌های تورب شمالی اروپا و تأثیر تغییرات آب و هوایی اخیر بر تعادل کربن آنها است. آندریاس شومبورگ بررسی می‌کند که تا چه مدت و تحت چه شرایطی می‌توان عملکرد غرق کربن پیت‌لندها را حفظ کرد و تا چه حد امکان ثبت اثرات تخریب و زهکشی در پیت‌لندها وجود دارد. سایت های زغال سنگ نارس تخریب شده و زهکشی شده در شمال اروپا منابع قوی کربن هستند. آنها به طور قابل توجهی CO2 بیشتری را نسبت به مکان های دست نخورده مجاور به جو منتشر می کنند. در دماهای متوسط ​​سالانه بالاتر، اثر بر روی مکان های تخریب شده تقویت می شود زیرا ذخایر کربن مقاوم به طور فعال در چرخه کربن شرکت می کند. خواص هیدرولوژیکی و بیوژئوشیمیایی سایت ها پارامترهای مهمی هستند که به طور فعال تجزیه میکروبی ذغال سنگ نارس را کنترل می کنند.

Der Schwerpunkt der Arbeit liegt auf der biogeochemischen Analyse nordeuropäischer Moorgebiete und dem Einfluss des rezenten Klimawandels auf ihre Kohlenstoffbilanzen. Andreas Schomburg untersucht, wie lange und unter welchen Gegebenheiten die Kohlenstoffsenkenfunktion der Moore noch aufrechterhalten werden kann und inwieweit eine Möglichkeit besteht, die Auswirkungen von Degradation und Drainage in Moorgebieten zu erfassen. Degradierte und drainierte Moorstandorte in Nordeuropa sind starke Kohlenstoffquellen. Sie emittieren signifikant mehr CO2 in die Atmosphäre als angrenzende ungestörte Standorte. Bei höheren Jahresdurchschnittstemperaturen verstärkt sich der Effekt auf degradierten Standorten zusätzlich, indem der rekalzitrante Kohlenstoffstock aktiv am Kohlenstoffkreislauf teilnimmt. Hydrologische und biogeochemische Eigenschaften der Standorte sind entscheidende Parameter, welche die mikrobielle Torfzersetzung dabei aktiv steuern.