Empiricism and Sociology

اوتو نورات در آخرین روز زندگی خود به فیلسوف چینی که در مورد شلیک می نوشت کمک کرده بود. فقط یک ساعت قبل از مرگش به من گفت: "هیچ کس چنین کاری را برای من انجام نخواهد داد." سپس پاسخ من این بود: "نگران نیست، شما بیلستون دارید، بهتر نیست؟" رایزنی هایی صورت گرفت. در طرح‌های مسکن جدید، یک نمایشگاه، و امید به یک رابطه پربار با مدت طولانی‌تر. من در آن زمان خواب نمی دیدم که روزی روی چنین کتابی کار کنم. این ایده از هوراس ام. کالن، از مدرسه جدید برای تحقیقات اجتماعی، نیویورک، سال ها بعد آمد. برای تشویق من، انتخاب خود را از نوشته های ویلیام جیمز برایم فرستاد. بعدها با رابرت اس. کوهن آشنا شدم. کارنپ او را با این پیام برای من فرستاده بود: «اگر می‌خواهی بدانی دیدگاه‌های سیاسی من در دهه‌های بیست و سی چه بوده است، کتاب‌ها و مقالات اوتو نورات آن زمان را بخوان؛ دیدگاه‌های او نیز من بوده است». رابرت کوهن با اتو نورات آشنا شد. حتی بیشتر: او علاقه مند شد; و وقتی از او پرسیدم که آیا به عنوان ویراستار یک جلد Otto N eurath به من کمک می کند، بلافاصله موافقت کرد. در سال‌های گذشته از تعدادی از دوستان اتو نورات خواسته بودم که آنچه را که به خصوص درباره او به یاد دارند، برایم بنویسند.

On the last day of his life, Otto Neurath had given help to a Chinese philosopher who was writing about Schlick. Only an hour before his death he said to me: "Nobody will do such a thing for me." My answer then was: "Never mind, you have Bilston, isn't that better?" There were con­ sultations in new housing schemes, an exhibition, and hopes for a fruitful relationship of longer duration. I did not dream at that time that I would one day work on a book like this. The idea came from Horace M. Kallen, of the New School for Social Research, New York, years later; to encourage me he sent me his selection from William James' writings. Later I met Robert S. Cohen. Carnap had sent him to me with the message: "If you want to find out what my political views were in the twenties and thirties, read Otto Neurath's books and articles of that time; his views were also mine." In this way Robert Cohen became ac­ quainted with Otto Neurath. Even more: he became interested; and when I asked him, would he help me as an editor of an Otto N eurath volume, he agreed at once. In previous years I had already asked a number of Otto Neurath's friends to write down for me what they especially remembered about him.