Empire of Texts in Motion: Chinese, Korean, and Taiwanese Transculturations of Japanese Literature

در آغاز قرن بیستم، موفقیت‌های نظامی و اقتصادی ژاپن، این کشور را به قدرت غالب در شرق آسیا تبدیل کرد و صدها هزار دانش‌آموز چینی، کره‌ای و تایوانی را به این کلان‌شهر کشاند و هزاران ژاپنی را به سایر نقاط شرق فرستاد. آسیا. حرکت مداوم مردمان، ایده‌ها و متون در امپراتوری ژاپن، سحابی‌های تماس ادبی متعددی را ایجاد کرد، فضاهای سیال سلسله‌مراتبی کاهش‌یافته که در آن نویسندگان با خروجی خلاق یکدیگر دست و پنجه نرم می‌کنند و آنها را فرافرهنگ می‌کنند.

این کتاب با تکیه بر منابع بومی ژاپنی، چینی و کره‌ای، فعال‌ترین سحابی‌های تماسی را تحلیل می‌کند: چینی‌های نیمه استعماری، منچوریان اشغالی، و استعماری کره‌ای و تایوانی. از ادبیات ژاپنی این بررسی می‌کند که چگونه نویسندگان استعماری و نیمه‌استعماری هزاران اثر خلاق ژاپنی را مورد بحث، اقتباس، ترجمه و بازنویسی قرار داده‌اند، که هم اقتدار فرهنگی ژاپن را تأیید و هم به چالش می‌کشد. چنین تلاش‌هایی نه تنها تمایزات میان مقاومت، رضایت و همکاری را از بین برد، بلکه موانع فرهنگی و ملی محوری برای گفتمان امپراتوری را نیز از بین برد. در این زمینه، ادبیات آسیای شرقی قرن بیستم را دیگر نمی‌توان جدا از یکدیگر درک کرد، بلکه تنها با رویارویی آنها با غرب مرتبط است، بلکه باید در تعامل دائمی در سراسر امپراتوری ژاپن و فراتر از آن دیده شود.

By the turn of the twentieth century, Japan’s military and economic successes made it the dominant power in East Asia, drawing hundreds of thousands of Chinese, Korean, and Taiwanese students to the metropole and sending thousands of Japanese to other parts of East Asia. The constant movement of peoples, ideas, and texts in the Japanese empire created numerous literary contact nebulae, fluid spaces of diminished hierarchies where writers grapple with and transculturate one another’s creative output.

Drawing extensively on vernacular sources in Japanese, Chinese, and Korean, this book analyzes the most active of these contact nebulae: semicolonial Chinese, occupied Manchurian, and colonial Korean and Taiwanese transculturations of Japanese literature. It explores how colonial and semicolonial writers discussed, adapted, translated, and recast thousands of Japanese creative works, both affirming and challenging Japan’s cultural authority. Such efforts not only blurred distinctions among resistance, acquiescence, and collaboration but also shattered cultural and national barriers central to the discourse of empire. In this context, twentieth-century East Asian literatures can no longer be understood in isolation from one another, linked only by their encounters with the West, but instead must be seen in constant interaction throughout the Japanese empire and beyond.