Emir Kusturica

امیر کوستوریکا یکی از مشهورترین و تاثیرگذارترین فیلمسازان اروپای شرقی است. کوستوریکا در طول یک زندگی حرفه ای سی ساله، مجموعه ای از گسل های ژئوپلیتیکی را برای تولید آثار خرابکارانه، بازیگوش و اغلب طنزآمیز دنبال کرده است. در این راه او تحسین و محبوبیت گسترده‌ای را به دست آورد و در عین حال نبوغی را برای تنظیم زیربنای شاعرانه‌اش نشان داد - تغییر از رئالیست رمانتیک به طنزپرداز جنجالی به شوخی احساساتی.
 
جورجیو برتلینی، محقق و منتقد برجسته، کار کوستوریکا را به سه مرحله تقسیم می‌کند. -اختلاف، گسست و ناهماهنگی-- تا منعکس کننده تغییرات تاریخی و فرهنگی در اطراف او و تغییراتی باشد که سینمای او متحمل شده است. او از برنده نخل طلای کوستوریکا در زیرزمینی (1995) - برداشتی مشهور از تاریخ یوگسلاوی پس از جنگ جهانی دوم - به عنوان محوری بین لحن نقد رمانتیک و در عین حال تند انتقادات اولیه کارگردان استفاده می کند. آثار و سفرهای بعدی به مسخره‌های بالکانیستی که با شلختگی و بدوی خودآگاه مشخص می‌شود.
 
برتلینی با اجتناب از جدل‌های یک طرفه که کار کوستوریکا اغلب برانگیخته می‌شود، از بحث متعادل و تحلیل انتقادی استفاده می‌کند تا جذاب و به روز ارائه کند. تاریخ در نظر گرفتن یک چهره بزرگ در سینمای جهان.

Emir Kusturica is one of Eastern Europe's most celebrated and influential filmmakers. Over the course of a thirty-year career, Kusturica has navigated a series of geopolitical fault lines to produce subversive, playful, often satiric works. On the way he won acclaim and widespread popularity while showing a genius for adjusting his poetic pitch--shifting from romantic realist to controversial satirist to sentimental jester.
 
Leading scholar-critic Giorgio Bertellini divides Kusturica's career into three stages--dissention, disconnection, and dissonance--to reflect both the historic and cultural changes going on around him and the changes his cinema has undergone. He uses Kusturica's Palme d'Or winning Underground (1995)--the famously inflammatory take on Yugoslav history after World War II--as the pivot between the tone of romantic, yet pungent critique of the director's early works and later journeys into Balkanist farce marked by slapstick and a self-conscious primitivism.
 
Eschewing the one-sided polemics Kusturica's work often provokes, Bertellini employs balanced discussion and critical analysis to offer a fascinating and up-to-date consideration of a major figure in world cinema.