Emily Carr As I Knew Her

مجموعه ای صمیمی و دلچسب از خاطرات که یکی از محبوب ترین و نمادین ترین هنرمندان کانادا را در فضایی کاملاً جدید قرار می دهد.

در سال 1916، امیلی کار مشهور نبود. او فقیر بود و به بچه ها کلاس های هنری می داد. یکی از شاگردان او کارول پیرسون هفت ساله بود. پیرسون هر روز ساعت‌ها را با کار سپری می‌کرد: آنها با هم در لبه آب نقاشی می‌کشیدند، و او به مراقبت از سگ‌ها، پرندگان، میمون‌ها و سایر حیواناتی که کار به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌کرد کمک می‌کرد. آنها خیلی به هم نزدیک شدند و در سن 14 سالگی، کارول با کار نقل مکان کرد. امیلی به کارول لقب «بابو» داد و کارول او را «مامان» خطاب کرد. آن دو به مدت بیست و پنج سال «مادر و دختر» بودند، تا زمانی که کار درگذشت.

این ادای احترام تکان دهنده به کار نشان دهنده ملایمت و حساسیتی است که در زندگی نامه های دیگر دیده نمی شود. این بیوگرافی منحصربفرد که در ابتدا در سال 1954 منتشر شد، شخصیت کار را بیشتر از هر چیز دیگری آشکار می کند.

An intimate and heartwarming collection of memories that puts one of Canada's most beloved and iconic artists into a whole new light.

In 1916, Emily Carr wasn’t famous. She was poor, and she taught art classes to children. One of her students was seven-year-old Carol Pearson. Pearson spent hours every day with Carr: they painted together at the water’s edge, and she helped care for the dogs, birds, monkey and other animals that Carr kept as pets. They grew very close, and at the age of 14, Carol moved in with Carr. Emily nicknamed Carol “Baboo,” and Carol called her “Mom.” The two were “mother-and-daughter” for twenty-five years, up until Carr passed away.

This touching tribute to Carr illustrates a gentleness and sensitivity not seen in other biographies. Originally published in 1954, this very unique biography reveals Carr's personality more fully than any other.