Elegy for Theory

بحث‌های لفاظی بر سر نظریه، دانشمندان علوم انسانی را برای دهه‌ها دچار اختلاف کرده است. در مرثیه برای تئوری، D. N. Rodowick از استدلال های موافق و مخالف به خوبی تمرین شده عقب نشینی می کند تا ارزیابی کند که چرا نظریه به مفهومی به شدت مورد مناقشه تبدیل شده است. او به دور از لابی برای بازگشت به «نظریه عالی» دهه‌های 1970 و 1980، خواستار گفت‌وگوی شدید درباره آنچه باید یک فلسفه جدید و اخلاقی علوم انسانی را تشکیل دهد، می‌شود.

رودویک یک نقد بین رشته‌ای جاه‌طلبانه نظریه را به‌عنوان یک گفتمان دانشگاهی توسعه می‌دهد و جابه‌جایی‌های تاریخی آن را از مفاهیم باستانی نظریه از طریق مفاهیم مدرن متأخر از زیبایی‌شناسی و تا قرن بیستم ردیابی می‌کند. او استدلال می کند که تبارشناسی نظریه از دو خط اصلی تشکیل شده است - یکی که به فلسفه برمی گردد و دیگری ریشه در تاریخ پوزیتیویسم و ​​ظهور علوم تجربی دارد. رودویک با توجه به ادبیات، فلسفه و زیبایی‌شناسی ادعا می‌کند که ظهور نظریه در اواسط قرن بیستم در آکادمی را نمی‌توان جدا از ظهور سینما و مطالعات تصویری درک کرد. پرسیدن این سوال که \"سینما چیست؟\" به این معناست که به روش های جدیدی به این سوال گسترده تر از هنر چیست بپردازیم. مرثیه برای تئوری در همه جا که توسط علم گرایی و نیروهای بازار هدایت می شود، استدلال دقیقی را برای اهمیت هنر و علوم انسانی به عنوان میراث فرهنگی متحول کننده و خود تجدید شونده مطرح می کند.

Rhetorically charged debates over theory have divided scholars of the humanities for decades. In Elegy for Theory, D. N. Rodowick steps back from well-rehearsed arguments pro and con to assess why theory has become such a deeply contested concept. Far from lobbying for a return to the "high theory" of the 1970s and 1980s, he calls for a vigorous dialogue on what should constitute a new, ethically inflected philosophy of the humanities.

Rodowick develops an ambitiously cross-disciplinary critique of theory as an academic discourse, tracing its historical displacements from ancient concepts of theoria through late modern concepts of the aesthetic and into the twentieth century. The genealogy of theory, he argues, is constituted by two main lines of descent--one that goes back to philosophy and the other rooted instead in the history of positivism and the rise of the empirical sciences. Giving literature, philosophy, and aesthetics their due, Rodowick asserts that the mid-twentieth-century rise of theory within the academy cannot be understood apart from the emergence of cinema and visual studies. To ask the question, "What is cinema?" is to also open up in new ways the broader question of what is art.

At a moment when university curriculums are everywhere being driven by scientism and market forces, Elegy for Theory advances a rigorous argument for the importance of the arts and humanities as transformative, self-renewing cultural legacies.