Elective Mutism: A Handbook for Educators, Counsellors and Health Care Professionals

بدون انکار، زبان هسته اصلی وجود انسان است. مرلوپونتی (1945) اظهار داشت که فکر و زبان یکی هستند - شناخت زبان است. زبان، شناخت اگرچه چنین موضع مقوله‌ای را می‌توان از دیدگاه‌های نظری متعددی به‌عنوان جزمی و غیرواقعی به چالش کشید، نقش حیاتی زبان در انسانیت انکارناپذیر است. این چیزی است که موجودات را در راس مقیاس فیلوژنتیک تعریف و متمایز می کند. این واقعیت که شناخت پیش از روانی کلامی است و می تواند اشکال مختلف غیرکلامی داشته باشد، از نقش محوری زبان نمی کاهد - این یک شرط کاربردی، یک امر ضروری است. بیش از ابزاری صرف برای بیان اندیشه، بسیاری از شناخت را تغییر می دهد، تغییر می دهد و شکل می دهد. نمی توان آن را بی اهمیت جلوه داد. در بسیاری از زمینه ها انسان با اشکال پایین تر وجود قابل رقابت است - غزال برازنده تر است. شیر قوی تر است. یوزپلنگ زودگذر است با استفاده از نمادها است که انسان موقعیت صعود را غصب می کند. کاسیرر در مقاله ای درباره انسان (1946) انسان را به عنوان حیوان نمادین توصیف می کند، حیوانی که نمادها و دنیایی نمادین می آفریند. از طریق زبان، انسان‌ها از زمان فراتر می‌روند و می‌توانند رویدادهایی را که موقتاً حذف شده‌اند توصیف کنند - تامل در گذشته، حدس زدن آینده. انسان با کلمات می تواند نقاشی بکشد، الهام بگیرد و رویا کند، در آغوش بگیرد و دلجویی کند، متقاعد کند و فساد کند، آموزش دهد و آموزش ببیند. زبان یک حوزه اجرایی ترجیحی است، در هیچ کجا بیشتر از تمدن غرب نیست.

Undeniably, language is at the core of human existence. Merleau-Ponty (1945) posited that thought and language are one - cognition being language; language, cognition. Although such a categorical stance can be challenged from a number of theoretical perspectives as dogmatic and nonveridical, the critical role of language in humanness is irrefutable. It is what defines and distinguishes creatures at the apex of the phylogenetic scale. The fact that cognition predates verbal fluency and can take various nonverbal forms does not diminish the pivotal role of language - it is a functional requisite, an imperative. More than a mere vehicle to express thought, it transforms, modifies and shapes much of cognition. It cannot be trivialized. On many grounds man is capably rivalled by lower forms of existence - the gazelle is more graceful; the lion is stronger; the cheetah is fleeter. It is through his use of symbols that man usurps the ascendant position. Cassirer in Essay on Man (1946) described man as animal symbolicum, the animal that creates symbols and a symbolic world. Through language, humans transcend time and are able to describe events temporally removed - to reflect on the past, to conjecture the future. With words man can paint pictures, muse and dream, embrace and console, persuade and corrupt, educate and be educated. Language is a preferred performatory domain, nowhere more than in Western Civilization.