El viento me lleva

اسماعیل سرانو خواننده و ترانه سرا ما را از طریق داستان ها به ما معرفی می کند. افرادی که از مسیر او عبور کرده اند.

از دهکده ای به روستای دیگر باد را می برد مسیر را دنبال می کند وطن او دنیاست. عروسک گردان مانند یک ولگرد می رود، سرات آواز خواند و ما ستاره ای را بازی کردیم که ردپای خاطرات بد را پاک می کرد. که ما هستیم. عروسک گردان. و در این آمدن و رفتن، فرد سعی می‌کند حواسش بماند، و سعی می‌کند شعری را بیابد که در زندگی روزمره زندگی می‌کند و ما همیشه قادر به دیدن آن نیستیم، جمع‌آوری داستان‌هایی از افرادی که دنیا را به مکانی قابل سکونت تبدیل می‌کنند.

این کتاب سفر است. اما نه آنهایی که روی شانه ام گیتار می زدم، بلکه سفرهایی که همیشه معطل مانده اند، فرارهایی که آرزوی آنهایی است که زندگی شان ضربه خورده و با وجود همه چیز تسلیم نمی شوند. داستان هایی که از هم بیرون می آیند، مثل ماتریوشکاها با لبخندی یخ زده، منتظرند تا طلسم نگاهت در آنها جان ببخشد. در اینجا این حکایت از آدم های کوچک و عشق های بزرگ است، از مردان و زنانی که در سفر ملاقات کردم، موجودات درخشان و شجاعی که روزی تصمیم گرفتند به قولی که روزی با نگاه به دریا، یا شاید چهره ای خفته، یا شاید او داده بودند، عمل کنند. بازتاب خود در ویترین مغازه قدیمی.

در همین حال من به سفرم ادامه می دهم. در جستجوی داستان های جدید باد مرا می برد.

El cantautor Ismael Serrano nos presenta, a través de relatos, a aquellas personas que se han cruzado en su camino.

De aldea en aldea, el viento lo lleva siguiendo el sendero. Su patria es el mundo. Como un vagabundo va el titiritero, cantaba Serrat y nosotros tocábamos la estrella que habría de borrar el rastro que deja el mal recuerdo. Eso somos. Titiriteros. Y en ese ir y venir uno trata de permanecer atento, intentando encontrar esa poesía que habita lo cotidiano y que no siempre somos capaces de ver, recolectando historias de gente que convierte el mundo en un lugar más habitable.

Este es un libro de viajes. Pero no de los que hice guitarra al hombro, sino de los viajes que siempre quedan pendientes, de las huidas que sueñan aquellos a los que la vida golpea y, a pesar de todo, no se rinden. Historias que salen unas de otras, como matrioshkas con la sonrisa congelada, a la espera de que el hechizo de tu mirada les insufle vida. Aquí van estos cuentos de gente pequeña y de grandes amores, de hombres y mujeres que encontré en mis viajes, seres luminosos y valientes que un día decidieron cumplir con la promesa que alguna vez hicieron mirando el mar, o quizá un rostro dormido, o quizá su propio reflejo en algún viejo escaparate.

Yo, mientras tanto, sigo con mi viaje. En busca de nuevas historias. El viento me lleva.