Eine „Summa Medicinae“ bei Avicenna: Zur Krankheitslehre und Heilkunde des Ibn Sina (980–1037)

،، از اعماق زمین سیاه تا قله زحل، همه مشکلات کیهان را حل کرده ام. من قید هر دام و نیرنگی را شکسته ام. هر گرهی گشوده شده است جز گره مرگ.» این کلمات غرورآمیز به عنوان شعاری در یادبودی در هاماگان نقش بسته اند و حکایت از خوش بینی دیالکتیکی به رسمیت شناختن مطلق همه چیز دارند. از سوی دیگر، کلمات روی مجسمه ای در تهران در سال 54 کاملاً متفاوت است، جایی که می خوانیم: "گرچه روح من در این بیابان بسیار شتاب کرد، اما یک تار مو را نشناخت، هرچند که بسیاری از موها شکافته شد. اما آنجا در قلب من بود. هزاران خورشيد مي درخشند و با اين حال در نهايت حتي نتوانسته به كمال يك اتم نفوذ كند.» 1 به نظر مي رسد دو قلب در يك سينه، دو سر - و چند انديشه، يك ذهن، پر از قدرت ضربه کوپرنیک، قلبی، اما همچنین با روحیه تقریبا پاسکالیایی! و من باید شاهد سومی را نقل کنم تا حال و هوای شما را فراهم کند. ریچی کالدر، مورخ علمی انگلیسی، در اثری با عنوان پرشکوه "مردان پزشکی،" در همین مورد می نویسد. مردان و پزشکی" (1960). مرد: "او به طور طولانی به این بحث پرداخت که چرا سینه ها روی معده رشد نمی کنند، چرا معده در جایی که مغز قرار دارد نیست، و چرا گوساله ها در پشت بدن قرار دارند. پاها و نه در جلو.

,,von der Tiefe der schwarzen Erde bis zum Gipfel des Saturns habe ich alle Probleme des Universums gelöst. Ich habe die Fesseln jeder Falle und jeder List gesprengt; jeder Knoten wurde gelöst, außer dem Knoten des Todes~' Diese stolzen Worte prangen als Motto auf einem Mahnmal zu Hamagan und künden vom dia­ lektischen Optimismus einer absoluten Erkennbarkeit aller Dinge. Ganz anders hingegen lauten die Worte auf einem Standbild zu Teheran aus dem Jahre 1954, wo wir lesen: "Obschon sich mein Geist in dieser Wüste sehr beeilte, hat er kein Haar erkannt, wenngleich viel Haar gespalten. Da drinnen im meinem Herzen aber, da erglänzen Tausende von Sonnen, und doch konnte es am Ende nicht ein­ mal eindringen in die Vollkommenheit eines einzigen Atoms~' 1 Zwei Herzen, so scheint es, in einer Brust, zwei Köpfe - und wie viele Gedan­ ken, ein Geist, voll kopernikanischer Stoßkraft, ein Herz aber auch mit geradezu Pascalschem Esprit! Und noch einen dritten Zeugen sollte ich zur Einstimmung heranzitieren. Der englische Wissenschaftshistoriker Richie Calder schreibt in einem Werk mit dem pompösen Titel "Medizinmänner, Männer und Medizin" (1960) über den gleichen Mann: "Er befaßte sich weitschweifig mit dem Argument, warum die Brüste nicht auf dem Bauch wüchsen, warum der Magen nicht dort wäre, wo das Gehirn sitzt, und warum die Waden sich an der Hinterseite der Beine und nicht an der Vorder­ seite befänden.