Ein jüdischer Artusritter: Studien Zum Jüdisch-Deutschen »Widuwilt« (»Artushof«) Und Zum »Wigalois« Des Wirnt Von Gravenberc

این اثر به تنها رمان عاشقانه آرتوریایی بازمانده به زبان یهودی-آلمانی ("Widuwilt"/"Artushof") و رابطه آن با "Wigalois" اثر Wirnt von Gravenberc می پردازد. تمرکز بر مسائل مربوط به انتقال ادبیات آلمانی-یهودی یا یهودی-آلمانی و همچنین جنبه هایی از استقبال و تاریخ تأثیر «ویدوویلت» و «آرتوشوف» یهودی-آلمانی است. بر اساس این نظریه که یهودیان متون خارجی را بر اساس نیازهای خاص خود تغییر می دادند، این سؤال مطرح می شود که چرا چنین رمان مسیحی قاطعانه ای مانند «ویگالوآ» مورد استقبال یهودیان قرار گرفت؟ می توان نشان داد که برش ها و اصلاحات محتوا در سنت یهودی-آلمانی به دنبال این است که قهرمان داستان به عنوان یک شوالیه آرتوری یهودی جلوه کند. در منطقه اشکنازی قبلاً در 14/15 وجود داشته است در قرن نوزدهم، یک طبقه بالای یهودی ارتباط خود را با محیط غیریهودی حفظ کرد و از ادبیات به عنوان ابزاری برای مشارکت و نمایندگی اجتماعی استفاده کرد. با گسترش چاپ، دایره دریافت کنندگان «آرتوشوف» نیز گسترش یافت. سنت آلمانی-یهودی داستان سرایی توسط آلمانی ها از قرن هفدهم به عنوان مثال توسط یوهان کریستوف واگنسیل، یوهان فردیناند راث و لودویگ اوهلند پذیرفته شده است. دریافت «Widuwilt»/»Artushof» که به موازات دریافت «ویگالویس» وجود دارد، روشن می‌سازد که تاریخچه تأثیر متون پدیده‌ای طولانی مدت است.

Die Arbeit setzt sich mit dem einzigen erhaltenen Artusroman in jüdisch-deutscher Sprache (»Widuwilt«/»Artushof«) und seinem Verhältnis zum »Wigalois« des Wirnt von Gravenberc auseinander. Im Mittelpunkt stehen Fragen eines deutsch-jüdischen bzw. jüdisch-deutschen Literaturtransfers sowie Aspekte der Rezeptions- und Wirkungsgeschichte des jüdisch-deutschen »Widuwilt« und »Artushof«. Ausgehend von der These, derzufolge Juden fremde Texte nach ihren spezifischen Bedürfnissen veränderten, erhebt sich die Frage, warum ein gerade so dezidiert christlicher Roman wie »Wigalois« von Juden rezipiert wurde. Es läßt sich zeigen, daß die Kürzungen und inhaltliche Modifikationen der jüdisch-deutschen Überlieferung darauf abzielen, den Protagonisten als einen jüdischen Artusritter erscheinen zu lassen. Im aschkenasischen Raum existierte nämlich bereits im 14./15. Jahrhundert eine jüdische Oberschicht, die Kontakt zur nichtjüdischen Umwelt pflegte und Literatur als Mittel der gesellschaftlichen Partizipation bzw. der Repräsentation nutzte. Mit der Verbreitung der Drucke weitete sich auch der Rezipientenkreis des »Artushof«. Die jüdisch-deutsche Erzähltradition wurde seit dem 17. Jahrhundert von deutscher Seite rezipiert, so von Johann Christof Wagenseil, Johann Ferdinand Roth und Ludwig Uhland. Die parallel zur »Wigalois«-Rezeption existierende »Widuwilt«/»Artushof«-Rezeption verdeutlicht, daß es sich bei der Wirkungsgeschichte der Texte um ein Phänomen von langer Dauer handelt.