Efficiency of Elementary Education in India: Empirical Evidence Using a Nonparametric Data Envelopment Approach

این کتاب میزان کارآمدی آموزش ابتدایی ابتدایی و عالی را در ایالت های مختلف هند با در نظر گرفتن معیارهای کارایی فنی برونداد و ورودی گرا ارزیابی می کند. این مهم ترین عواملی را که می تواند کارایی متفاوتی را در بین ایالت ها ایجاد کند، از جمله اثرات کمک های مالی مرکزی، زیرساخت های ویژه مدارس، شاخص های اجتماعی و متغیرهای سیاست، و همچنین عوامل خاص دولت مانند سرانه خالص-دولت-داخلی- را شناسایی می کند. محصول بخش خدمات، نابرابری در توزیع درآمد (ضریب جینی)، درصد افراد زیر خط فقر و تراکم جمعیت. این مطالعه دوره 2005-06 تا 2010-11 و تمام ایالت ها و قلمروهای اتحادیه هند را در بر می گیرد، که به دو گروه جداگانه طبقه بندی می شوند: (i) ایالات رده عمومی (GCS). و (ii) ایالات رده ویژه (SCS) و سرزمین های اتحادیه (UT). از تحلیل پوششی داده‌های ناپارامتری (DEA) استفاده می‌کند و نسبت نزدیکی فناوری (TCR) را به دست می‌آورد، و اندازه‌گیری می‌کند که آیا حداکثر خروجی قابل تولید از یک بسته ورودی توسط یک مدرسه در یک گروه معین به اندازه آنچه که مدرسه می‌توانست تولید کرد، است یا خیر. پیوستن به گروه دیگر را انتخاب کنید. خروجی اصلی این کتاب رویکرد آن به تخمین بازده فنی (TE) است، که از یک مرز واحد که تمام ایالات و UT را در بر می گیرد، همانطور که در ادبیات موجود انجام می شود، استفاده نمی کند. در عوض، این روش فرض می‌کند که GCS، SCS و UT همگن نیستند و تحت شرایط مالی و اقتصادی مختلف عمل می‌کنند.

This book assesses how efficient primary and upper primary education is across different states of India considering both output oriented and input oriented measures of technical efficiency. It identifies the most important factors that could produce differential efficiency among the states, including the effects of central grants, school-specific infrastructures, social indicators and policy variables, as well as state-specific factors like per-capita net-state-domestic-product from the service sector, inequality in distribution of income (Gini coefficient), the percentage of people living below the poverty line and the density of population. The study covers the period 2005-06 to 2010-11 and all the states and union territories of India, which are categorized into two separate groups, namely: (i) General Category States (GCS); and (ii) Special Category States (SCS) and Union Territories (UT). It uses non-parametric Data Envelopment Analysis (DEA) and obtains the Technology Closeness Ratio (TCR), measuring whether the maximum output producible from an input bundle by a school within a given group is as high as what could be produced if the school could choose to join the other group. The major departure of this book is its approach to estimating technical efficiency (TE), which does not use a single frontier encompassing all the states and UT, as is done in the available literature. Rather, this method assumes that GCS, SCS and UT are not homogeneous and operate under different fiscal and economic conditions.