Edith Wharton and the Visual Arts

نگاهی روشنگر به بازنمایی بدن زنان و اقتدار زنان.

این اثر به بررسی دغدغه‌های طولانی مدت ادیت وارتون با فرهنگ بصری قرن نوزدهمی می‌پردازد که محدود می‌کرد. عاملیت و بیان هنری زن وارتون مکرراً از هنرهای تجسمی استفاده می‌کرد - به‌ویژه نقاشی و #151 به‌عنوان وسیله‌ای برای آشکار کردن شیوه‌هایی که بدن زنان نشان داده شده است (به‌عنوان منفعل، جنسی، نوزادی، بیمار، مرده). وارتون که به استادان ایتالیایی اشراف داشت، از هنر اخوان پیش از رافائلی استفاده ویژه ای کرد، به ویژه میل آن به ساختن پرتره هایی از زنان خاص، بلکه در عوض شمایل هایی بر روی بدن هایی که میل مردانه روی بدن آنها قرار گرفته است.

امیلی اورلاندو ادعا می کند که در حالی که آثار اولیه وارتون زنان را از طریق هنر توسط مردان معرفی می کند، داستان میانی و بعدی جایگاه قدرت را به زنان منتقل می کند. از لیلی بارت در خانه میرث تا آندین اسپراگ در رسم کشور و الن اولنسکا در عصر معصومیت، زنان از قربانیان عوامل حیاتی هستند و برای خود رابطه ای توانمندتر و رضایت بخش تر با هنر و هویت خود تضمین می کنند.

اورلاندو همچنین داستان های کوتاه و رمان های کمتر شناخته شده را مورد مطالعه قرار می دهد و کارهای مجدد وارتون از متون براونینگ را آشکار می کند. پو، بالزاک، جورج الیوت، سر جاشوا رینولدز، و مهمتر از همه، دانته گابریل روستی. ادیت وارتون و هنرهای تجسمی اولین مطالعه گسترده ای است که حضور شعر و نقاشی وارتون را در شعر پیش از رافائلی و نقاشی روستی و موسیقی های او، به ویژه الیزابت سیدال و جین موریس، در داستان های داستانی وارتون بررسی می کند. وارتون به عنوان یکی از مستعدترین رئالیست‌های بین‌متنی ادبیات آمریکا ظاهر می‌شود و لنز روشنی برای مشاهده مسائل مربوط به قدرت، مقاومت و تغییرات اجتماعی در ادبیات و فرهنگ آمریکا فراهم می‌کند.

An insightful look at representations of women’s bodies and female authority.

This work explores Edith Wharton's career-long concern with a 19th-century visual culture that limited female artistic agency and expression. Wharton repeatedly invoked the visual arts--especially painting—as a medium for revealing the ways that women's bodies have been represented (as passive, sexualized, infantalized, sickly, dead). Well-versed in the Italian masters, Wharton made special use of the art of the Pre-Raphaelite Brotherhood, particularly its penchant for producing not portraits of individual women but instead icons onto whose bodies male desire is superimposed.

Emily Orlando contends that while Wharton's early work presents women enshrined by men through art, the middle and later fiction shifts the seat of power to women. From Lily Bart in The House of Mirth to Undine Spragg in The Custom of the Country and Ellen Olenska in The Age of Innocence, women evolve from victims to vital agents, securing for themselves a more empowering and satisfying relationship to art and to their own identities.

Orlando also studies the lesser-known short stories and novels, revealing Wharton’s re-workings of texts by Browning, Poe, Balzac, George Eliot, Sir Joshua Reynolds, and, most significantly, Dante Gabriel Rossetti. Edith Wharton and the Visual Arts is the first extended study to examine the presence in Wharton's fiction of the Pre-Raphaelite poetry and painting of Rossetti and his muses, notably Elizabeth Siddall and Jane Morris. Wharton emerges as one of American literature's most gifted inter-textual realists, providing a vivid lens through which to view issues of power, resistance, and social change as they surface in American literature and culture.