Dynastic Politics in the Age of Diocletian, AD 284-311

در سال 293 پس از میلاد، جهان روم در یک آزمایش جسورانه جدید در حکومت غوطه ور شد. چهار سرباز امپراتوری را بین آنها تقسیم کردند: دو امپراتور ارشد، دیوکلتیان و ماکسیمیان، و دو امپراتور کوچک، کنستانسیوس و گالریوس. این رژیم، که اکنون به عنوان تترارشی شناخته می‌شود، با قدرت سلسله‌ای به شیوه‌های کاملاً غیر متعارف درگیر بود: دیوکلتیان و ماکسیمیان علیرغم اینکه هیچ ارتباطی با یکدیگر نداشتند، خود را برادر معرفی کردند. دیوکلتیان و گالریوس بارها و بارها جاه طلبی های سلسله ای تک تک تترارک ها و پسرانشان را خنثی کردند. خود پسران گروگان‌ها، نمادهای اتحاد امپراتوری و احتمالاً هدف ترور بودند. و اهمیت زنان برای بازنمایی خود امپراتوری بسیار کاهش یافته است.

این اولین کتابی است که بر تترارشی به عنوان یک سلسله امپراتوری تمرکز دارد. با بررسی این سلسله از دریچه ارتش های روم، سلسله تترارشی را به عنوان یک آزمایش نظامی ارائه می کند که توسط شبکه ای از سربازان حرفه ای استانی ایجاد شده و متناسب با نیازهای ارتش های منطقه ای مختلف است. نویسنده با گردآوری مجموعه‌ای از شواهد، از جمله باستان‌شناسی، سکه‌ها، تندیس‌ها، کتیبه‌ها، کتاب‌های مقدس و کتیبه‌ها، تفاسیر جسورانه جدیدی از سیاست سلسله‌های تترارشی، با نگاهی به برادری، امپراتوری‌ها، دانشگاهی امپراتوری، سیاست نظامی، جانشینی ارثی و نقش‌های پسران ارائه می‌کند. در سلسله های رومی.

In AD 293 the Roman world was plunged into a bold new experiment in government. Four soldiers shared the empire between them: two senior emperors, Diocletian and Maximian, and two junior emperors, Constantius and Galerius. This regime, now known as the Tetrarchy, engaged with dynastic power in thoroughly unconventional ways: Diocletian and Maximian presented themselves as brothers despite being unrelated; Diocletian and Galerius repeatedly thwarted the dynastic ambitions of individual Tetrarchs and their sons; the sons themselves were variously hostages, symbols of imperial unity and possibly targets of assassination; and the importance of women to imperial self-representation was much reduced.

This is the first book to focus on the Tetrarchy as an imperial dynasty. Examining the dynasty through the lens of Rome’s armies, it presents the Tetrarchic dynasty as a military experiment, created by a network of provincial career soldiers and tailored to the needs of the different regional armies. Mustering a diverse array of evidence, including archaeology, coins, statuary, inscriptions, panegyrics and invective, the author provides bold new interpretations of Tetrarchic dynastic politics, looking at brotherhood, empresses, imperial collegiality, military politics, hereditary succession and the roles of sons within Roman dynasties.