Dynamic systems theory and embodiment in psychotherapy research. A new look at process and outcome

در تلاشی برای توقف از تقلیل جهان و پدیده‌های (ظهور) آن به مدل‌سازی خطی و کالبد شکافی تحلیلی، نظریه‌های سیستم‌های پویا (DST) و تجسم‌ها و روش‌های تجسم، هدفشان محاسبه پدیده‌های پیچیده، پویا و غیرخطی است. که در روانشناسی مدام با آن سر و کار داریم. به عنوان مثال، DST و تجسم می توانند درک روانشناسی از فرآیند ارتباطی را هم در محیط های بالینی و هم در محیط های غیر بالینی غنی کنند.

در روان درمانی، تحقیقات مهمی نشان داده است که - در کنار سایر اجزا - رابطه درمانی وجود دارد. مهم ترین عامل موثر در نتیجه روان درمانی است. این یافته‌ها به ارتباط نقشی مرکزی در فرآیند روان‌درمانی می‌دهند. در دیدگاه سنتی، مدل زیربنایی درک فرآیندهای روان‌درمانی این است که تعدادی از مؤلفه‌ها به طور خلاصه در کنار هم قرار می‌گیرند که ما را قادر می‌سازد یک پیش‌بینی علی خطی انجام دهیم. با این حال، ارتباط ذاتا پویا است. تغییر در نگاه کردن به فرآیند ارتباط در روان درمانی به عنوان یک پدیده پویای میدانی به ما کمک می کند تا پدیده های غیرخطی، مانند فرآیندهای بازخورد درون و بین افراد را در نظر بگیریم. بنابراین، ما یک دیدگاه سیستم‌های پویا فعال مجسم را به عنوان یک دیدگاه نظری و روش‌شناختی جدید پیشنهاد می‌کنیم که می‌تواند به‌طور واقع‌بینانه‌تری آنچه را که در میان و بین دو فرد در روان‌درمانی اتفاق می‌افتد، نشان دهد. این دیدگاه فراتر از مدل محدود کنونی پژوهش روان درمانی است.

رویکردهای DST و Embodied Enactive می‌توانند راه‌حل‌هایی برای از دست دادن پدیده‌های غیرخطی، پویایی پیچیده واقعیت و سطح کل‌نگر تحلیل ارائه دهند. DST و Embodied Enactive Approaches نه در یک رشته بلکه در یک جنبش مشترک بر اساس زمینه های مختلف مانند فیزیک، زیست شناسی، رباتیک، انسان شناسی، فلسفه، زبان شناسی، علوم اعصاب و روانشناسی توسعه یافته اند و به تازگی وارد نظریه پردازی بالینی شده اند. دو پارادایم جدید با شناخت ماهیت تجسم یافته پدیده های روانشناختی و ارتباطی، بازنگری در تبادل درمانی را آغاز کرده اند. ادغام آنها سناریوی امیدوارکننده‌ای را در زمینه تحقیقات روان‌درمانی، توسعه مفاهیم نظری، روش‌شناسی و استانداردهای جدید، عمیقاً فرا رشته‌ای، باز می‌کند. مفهوم پویایی میدان ما را قادر می سازد تا نقش زمینه ارتباطی را در تنظیم فرآیندهای درون روانی توضیح دهیم و در عین حال از دام های هستی شناسی سلسله مراتب سازمان سیستمی اجتناب کنیم. علاوه بر این، رویکرد جدید استراتژی‌های روش‌شناختی را پیاده‌سازی می‌کند که می‌تواند از تقابل مرسوم بین علوم ایدیوگرافیک و علم‌شناسی فراتر رود.

In an attempt to cease from reducing the world and its (emergent) phenomena to linear modeling and analytic dissection, Dynamic Systems Theories (DST) and Embodiment theories and methods aim at accounting for the complex, dynamic, and non-linear phenomena that we constantly deal with in psychology. For instance, DST and Embodiment can enrich psychology’s understanding of the communicative process both in clinical and non-clinical settings.

In psychotherapy, an important amount of research has shown that – next to other ingredients – the therapeutic relationship is the most important active factor contributing to psychotherapy outcome. These findings give communication a central role in the psychotherapy process. In the traditional view, the underlying model of understanding psychotherapy processes is that of a number of components summatively coming together enabling us to make a linear causal prediction. Yet, communication is inherently dynamic. A shift to viewing the communication process in psychotherapy as a field dynamic phenomenon helps us to take into account nonlinear phenomena, such as feedback processes within and between persons. We thus propose an embodied enactive dynamic systems view as a new theoretical and methodological perspective that can more realistically capture what happens among and between two persons in psychotherapy. This view reaches beyond the current narrow model of psychotherapy research. 

DST and Embodied Enactive Approaches can offer solutions to the loss of non-linear phenomena, the complex dynamics of reality, and the holistic level of analysis. DST and Embodied Enactive Approaches have developed not in a single discipline but in a joined movement based on various fields such as physics, biology, robotics, anthropology, philosophy, linguistics, neuroscience, and psychology, and have only recently entered clinical theorizing. The two new paradigms have already triggered a rethinking of the therapeutic exchange by recognizing the embodied nature of psychological and communicative phenomena. Their integration opens up a promising scenario in the field of psychotherapy research, developing new, profoundly transdisciplinary, theoretical concepts, methodologies, and standards of knowledge. The notion of field dynamics enables us to account for the role of the communicational context in the regulation of intra-psychological processes, while at the same time avoiding the pitfalls of an ontologization of the hierarchy of systemic organization. Moreover, the new approach implements methodological strategies that can transcend the conventional opposition between idiographic and nomothetic sciences.