Dual Diagnosis: Evaluation, Treatment, Training, and Program Development

بیمارانی که هم اختلال روانپزشکی دارند و هم مشکل سوء مصرف مواد، باعث می‌شوند اکثر پزشکان دست‌های خود را با ناامیدی بالا بیاورند. مشکلات بالینی که این بیماران "تشخیص دوگانه" ارائه می کنند بسیار پیچیده است. از نظر تشخیصی، چگونه می توان تشخیص داد که مثلاً اختلالات خلقی و فکری نشانه یک بیماری روانی است یا پیامدهای سوء مصرف مواد؟ چگونه می توان اطلاعات تاریخی مهمی را به دست آورد، در حالی که بیمار ممکن است نتواند یا مایل به ارائه آن نباشد و هیچ منبع اطلاعاتی وثیقه ای وجود نداشته باشد؟ در هر صورت چرا زحمت بکشیم؟ درمان برای بیماران با تشخیص دوگانه بی اثر است. بیماران در درمان نمی مانند. تکرار جرم با سرعت بسیار بالایی رخ می دهد. برای دشوارتر کردن اوضاع، مکانیسم‌های سنتی بازپرداخت مراقبت‌های بهداشتی برنامه‌های بالینی چندوجهی و خدمات ویژه مورد نیاز بیمار را که هم بیمار روانی است و هم مصرف‌کننده مواد را فراهم نمی‌کند. بنابراین پزشک به یک استراتژی بوروکراتیک موثر و همچنین یک استراتژی درمانی نیاز دارد. در بیشتر موارد، پزشکان با نادیده گرفتن آن مشکل را حل کرده اند.

Patients who have both a psychiatric disorder and a substance abuse problem cause most clinicians to throw up their hands in despair. The clinical problems that these "dual diagnosis" patients present are enor­ mously complex. Diagnostically, how is one to tell if disorders of mood and thinking, for instance, are signs of a mental illness or consequences of substance abuse? How is one to obtain important historic information when the patient may be unable or unwilling to provide it and there are no readily available collateral sources of information? In any case, why bother? Treatments for dually diagnosed patients are ineffective; patients won't stay in treatment; recidivism occurs at a very high rate. To make matters even more difficult, traditional health care reim­ bursement mechanisms do not provide for the multimodality clinical programs and special services needed by the patient who is both mentally ill and a substance abuser. So the clinician needs an effective bureaucratic strategy as well as a treatment strategy. For the most part, clinicians have handled the problem by ignoring it.