Du Bois’s Telegram: Literary Resistance and State Containment

در سال 1956 W. E. B. Du Bois از دریافت گذرنامه برای شرکت در کنگره نویسندگان و هنرمندان سیاهپوست Présence Africaine در پاریس محروم شد. پس مونتاژ شده را تلگرام فرستاد. هر سیاه‌پوست آمریکایی که امروز به خارج از کشور سفر می‌کند، یا نباید در مورد شرایط نژادی در ایالات متحده بحث کند یا چیزی را بگوید که وزارت خارجه ما می‌خواهد جهان باور کند.» جولیانا اسپاهر با جدی گرفتن ادعای دوبوآس، جان تازه ای به پرسش های قدیمی می بخشد و به بررسی چگونگی شکل دادن منافع دولتی به ادبیات ایالات متحده می پردازد. رابطه ادبیات و سیاست چیست؟ آیا نوشتن می تواند انقلابی باشد؟ آیا هنر می تواند خودمختار باشد یا فرار از ملت ها و ناسیونالیسم ها غیرممکن است؟

تلگرام دو بوآ طیف وسیعی از نیروهای نهادی دخیل در تولید ادبی را گرد هم می آورد. توجه ویژه به سه دوره نویسندگی که با مخالفت با قراردادهای زبانی سعی در سرپیچی از ارتدکس های سیاسی داشتند: مدرنیسم آوانگارد در اوایل قرن بیستم. نوشتار جنبش اجتماعی دهه 1960 و 1970; و در قرن بیست و یکم، انبوه آثار انگلیسی زبان که شامل زبان هایی غیر از انگلیسی است. اسپهر نشان می‌دهد که چگونه این ادبیات تلاش کردند تا استقلال خود را اعلام کنند، اما با آزار و اذیت اف‌بی‌آی بسته شدند یا توسط مبلغان سیا و وزارت خارجه مورد حمایت قرار گرفتند. متحدان دولت لیبرال مانند بنیادهای فورد و راکفلر، نویسندگان را با تأمین مالی آثار چندفرهنگی که تنوع و همسان سازی را جشن می گرفتند و در عین حال گرسنگی به تلاش های رادیکال ضد امپریالیستی، ضد نژادپرستی و ضد سرمایه داری می دادند، نویسندگان را همدست کردند.

سپهر این شادی را انکار نمی کند. هنر درگیر سیاسی اما مطالعه او یک واقعیت نگران کننده را تأیید می کند: مقاومت زیبایی شناختی به راحتی اهلی می شود.

In 1956 W. E. B. Du Bois was denied a passport to attend the Présence Africaine Congress of Black Writers and Artists in Paris. So he sent the assembled a telegram. “Any Negro-American who travels abroad today must either not discuss race conditions in the United States or say the sort of thing which our State Department wishes the world to believe.” Taking seriously Du Bois’s allegation, Juliana Spahr breathes new life into age-old questions as she explores how state interests have shaped U.S. literature. What is the relationship between literature and politics? Can writing be revolutionary? Can art be autonomous, or is escape from nations and nationalisms impossible?

Du Bois’s Telegram brings together a wide range of institutional forces implicated in literary production, paying special attention to three eras of writing that sought to defy political orthodoxies by contesting linguistic conventions: avant-garde modernism of the early twentieth century; social-movement writing of the 1960s and 1970s; and, in the twenty-first century, the profusion of English-language works incorporating languages other than English. Spahr shows how these literatures attempted to assert their autonomy, only to be shut down by FBI harassment or coopted by CIA and State Department propagandists. Liberal state allies such as the Ford and Rockefeller foundations made writers complicit by funding multiculturalist works that celebrated diversity and assimilation while starving radical anti-imperial, anti-racist, anti-capitalist efforts.

Spahr does not deny the exhilarations of politically engaged art. But her study affirms a sobering reality: aesthetic resistance is easily domesticated.