Dry: a memoir

شاید ندانید، اما آگوستن باروز را ملاقات کرده اید. او را در خیابان، بارها، در زیرزمین، در رستوران ها دیده اید: یک پسر بیست و چند ساله، کت و شلوار زیبا، در تبلیغات کار می کند. منظم. معمولی. اما وقتی یک فرد عادی دو نوشیدنی می‌نوشید، آگوستن دوازده نوشیدنی می‌نوشید. وقتی یک فرد معمولی نیمه شب به خانه می رفت، آگوستن اصلاً به خانه نمی رفت. آگوستن به درخواست (خب، این واقعاً یک درخواست نبود) کارفرمایانش به مرکز توانبخشی می‌رود، جایی که رویاهای او برای درمان گروهی با رابرت داونی جونیور با واقعیت تلخ نورهای فلورسنت و دمپایی‌های کاغذی بیمارستانی از بین می‌رود. اما زمانی که آگوستن مجبور می شود خود را بررسی کند، آن وقت است که خود را در بدترین مشکل می بیند. زیرا وقتی سی روزش تمام می شود، باید به همان زندگی مستی خود بازگردد - و آن را با هوشیاری زندگی کند.

You may not know it, but you've met Augusten Burroughs. You've seen him on the street, in bars, on the underground, at restaurants: a twenty-something guy, nice suit, works in advertising. Regular. Ordinary. But when the ordinary person had two drinks, Augusten had twelve; when the ordinary person went home at midnight, Augusten never went home at all. At the request (well, it wasn't really a request) of his employers, Augusten lands in rehab, where his dreams of group therapy with Robert Downey Jr are dashed by the grim reality of fluorescent lighting and paper hospital slippers. But when Augusten is forced to examine himself, that's when he finds himself in the worst trouble of all. Because when his thirty days are up, he has to return to his same drunken life - and live it sober.