Douglas Sirk: Filmmaker and Philosopher

به راحتی می توان فیلم های داگلاس سیرک (1897-1987) را به عنوان نمونه های درخشان ملودرام اواسط قرن رد کرد که برای جهان معاصر حرف چندانی برای گفتن ندارد. با این حال، رابرت پیپین استدلال می‌کند که فیلم‌های سیرک، به‌غیر از این‌که تکه‌های احساساتی حاشیه‌ای باشند، سرشار از کنایه، بینش و عمق هستند. در واقع، فیلم‌های سیرک، که اغلب به‌عنوان فیلم‌های کلاسیک این ژانر شناخته می‌شوند، تلاش‌هایی برای براندازی به جای انطباق با قوانین ملودرام مرسوم هستند.

سبک بصری، داستان و شخصیت‌های فیلم‌هایی مانند همه آنچه بهشت ​​اجازه می‌دهد، نوشته شده است. در مورد باد و تقلید از زندگی مورد بررسی قرار می گیرند تا در مورد سیرک به عنوان یک متفکر اخلاقی بسیار ظریف بحث شود. سیرک به جای تحمیل قضاوت های اخلاقی بر شخصیت هایش، آنها را به عنوان افرادی معرفی می کند که اغلب بدون اینکه بفهمند چرا و چگونه کارهای "اشتباهی" انجام می دهند و اخلاقی پیچیده و ناراحت کننده ایجاد می کنند. پیپین استدلال می‌کند که این ابهام اخلاقی و غنای طعنه‌آمیز به سیرک امکان می‌دهد تا فیلم‌هایی تولید کند که با مضامین مهمی مانند نژاد، طبقه و جنسیت با نیروی واقعی و فوریت سیاسی دست و پنجه نرم کنند.

داگلاس سیرک: فیلمساز و فیلسوفبرای فیلمسازی که مؤلفی «مخرب کننده و نه ترمیم کننده» بود و کسی که قوانین را به جالب ترین و ظریف ترین راه ها زیر پا گذاشت، استدلال می کند.

It would be easy to dismiss the films of Douglas Sirk (1897-1987) as brilliant examples of mid-century melodrama with little to say to the contemporary world. Yet Robert Pippin argues that, far from being marginal pieces of sentimentality, Sirk's films are rich with irony, insight and depth. Indeed Sirk's films, often celebrated as classics of the genre, are attempts to subvert rather than conform to rules of conventional melodrama.

The visual style, story and characters of films like All That Heaven Allows, Written on the Wind and Imitation of Life are explored to argue for Sirk as an incredibly nuanced moral thinker. Instead of imposing moralising judgements on his characters, Sirk presents them as people who do 'wrong' things often without understanding why or how, creating a complex and unsettling ethics. Pippin argues that it this moral ambiguity and ironic richness enables Sirk to produce films that grapple with important themes such as race, class and gender with real force and political urgency.

Douglas Sirk: Filmmaker and Philosopher argues for a filmmaker who was a 'disruptive not restorative' auteur and one who broke the rules in the most interesting and subtle of ways.