Doce parábolas cimarronas

مثال را می‌توان به‌عنوان "یک شلیک از ارتفاع" تعریف کرد، که از آن پرتابه یک مسیر سهموی را دنبال می‌کند: مثل یک داستان (داستان نیست) است که یک حقیقت روزمره را نشان می‌دهد (ضیافت عروسی، یک پسر ولگرد). ) اما از بلندی دیده می شود، از خدا. پدر کاستلانی، مثل همیشه، این داستان های واقعی (احتمالی) گائوچو را نه با "اخلاقی"، بلکه با نگاه عقاب الهی، از طریق چشمان شفاف (تنها چشم او) کودکی که با دقت به دنیای اطراف باز می شود، به ما می دهد. او.

شاید تمام زندگی او یک تمثیل بود، یک داستان انسانی که از دید خدا دیده می شد. او آنچه را که سنت توماس "چشم اندیشیدن" می نامد (و اکنون با دلایل بیشتری) داشت: او زندگی تاملی تاریک و نورانی داشت، زیرا در داستان های انسانی که با چنین رئالیسم و ​​سبک کریول روایت می کند می دانست چگونه کشف کند و تاریخ درهم تنیده انسان را با داستان خدا ببینید.

Una Parábola se podría definir como «un tiro por elevación», del cual el proyectil realiza un recorrido parabólico: una parábola es un cuento (no es un cuento) que muestra una verdad cotidiana (un banquete de bodas, un hijo pródigo) pero vista desde un punto elevado, desde Dios. El P. Castellani, como siempre, nos regala estas historias reales (posibles) gauchescas, no con «moraleja» sino con la mirada del Águila divina, a través de los ojos (de su único ojo) limpios de niño que se abre atentamente al mundo que lo rodea.

Quizás toda su vida fue una parábola, una historia humana vista con los ojos de Dios. Tenía (y ahora con más razón) lo que santo Tomás llama «el ojo de la contemplación»: tuvo una oscura y luminosa vida contemplativa, porque en las historias humanas que narra con tanto realismo y criollismo supo descubrir y ver la Historia del hombre entrelazada con la Historia de Dios.