Disparities

مفهوم نابرابری مدت‌ها موضوع وسواس و بحث برای فیلسوفان بوده است، اما اسلاوی ژیژک استدلال می‌کند که تفاوت و منفی‌گرایی می‌تواند برای ما و زندگی‌مان معنی داشته باشد، هرگز به این اندازه مورد بحث قرار نگرفته است.

اختلافات فلسفه‌های «منفی» معاصر را از شکل‌پذیری کاترین مالابو، تحقیر جولیا کریستوا و خودآگاهی رابرت پیپین به خدای الهیات منفی، واقع‌گرایی‌های جدید و پساانسان‌گرایی بررسی می‌کند و ترسیم می‌کند. یک خط رادیکال زیر آنها. اسلاوی ژیژک به جای برقراری گفت‌وگو با دیگر ایده‌های نابرابری، می‌خواهد یک انحراف قطعی ایجاد کند، یک ایده کاملاً متفاوت از نابرابری مبتنی بر ماتریالیسم دیالکتیکی تخیلی. این تصور از گسستن آنچه قبلاً رخ داده است مبتنی بر خوانشی تحریک‌آمیز از این است که فیلسوفان چگونه می‌توانند، اگر صادق باشند، با یکدیگر درگیر شوند. اسلاوی ژیژک این ایده آلن بدیو را وام گرفته است که ایده واقعی همان چیزی است که تقسیم می کند. ژیژک با فاصله گرفتن از فرمول‌بندی‌های قبلی منفی‌گرایی و نابرابری، نوع جدیدی از منفی‌گرایی را به کار می‌گیرد: به این معنا که وقتی یک فیلسوف با فیلسوف دیگری سروکار دارد، موضع او هرگز گفت‌وگو نیست، بلکه تقسیم‌بندی است، یعنی ترسیم خطی که جدا می‌کند. حقیقت از باطل.

The concept of disparity has long been a topic of obsession and argument for philosophers but Slavoj Žižek would argue that what disparity and negativity could mean, might mean and should mean for us and our lives has never been more hotly debated.

Disparities explores contemporary 'negative' philosophies from Catherine Malabou's plasticity, Julia Kristeva's abjection and Robert Pippin's self-consciousness to the God of negative theology, new realisms and post-humanism and draws a radical line under them. Instead of establishing a dialogue with these other ideas of disparity, Slavoj Žižek wants to establish a definite departure, a totally different idea of disparity based on an imaginative dialectical materialism. This notion of rupturing what has gone before is based on a provocative reading of how philosophers can, if they're honest, engage with each other. Slavoj Žižek borrows Alain Badiou's notion that a true idea is the one that divides. Radically departing from previous formulations of negativity and disparity, Žižek employs a new kind of negativity: namely positing that when a philosopher deals with another philosopher, his or her stance is never one of dialogue, but one of division, of drawing a line that separates truth from falsity.