Diseases of Wild Waterfowl

مدیریت پرندگان آبزی وحشی به طور فزاینده ای فشرده شده است. بسیاری از پرندگان در حال حاضر در پوشش لانه مدیریت شده یا در ساختارهای لانه سازی مصنوعی جوجه ریزی می کنند، از تالاب های دست ساز استفاده می کنند و در پناهگاه های شلوغ زمستان می گذرانند در حالی که رژیم غلات مصرف می کنند. متأسفانه، تشدید مدیریت اغلب منجر به مشکلات جدیدی می شود که در میان آنها بیماری مهم است، شباهت های زیادی بین شیوه مدیریت فعلی که برای برخی از پرندگان آبزی استفاده می شود و در حیوانات اهلی وجود دارد. در هر دو، هدف حفظ یک جمعیت سالم و مولد است. مقابله با مشکلات سلامتی در پرندگان آبزی از تلفیق مهارت های دامپزشکی و اکولوژی حیات وحش سود می برد. بازبینی این کتاب پس از 15 سال به من اجازه داد تا تغییراتی را در رابط بین این دو رشته در نظر بگیرم. دامپزشکی به طور سنتی به افراد و معالجه حیوانات بیمار توجه داشته است، در حالی که بوم شناس به جمعیت ها توجه دارد و مدیر علاقه محدودی به درمان پرندگان بیمار دارد. در طی این دوره افزایش قابل توجهی در آگاهی دامپزشکان مبنی بر اینکه مسئولیتی در زمینه حیات وحش و زیست شناسی حفاظت دارند، مشاهده شده است. برنامه های درسی بسیاری از کالج های دامپزشکی در حال حاضر شامل مطالبی در مورد حیوانات غیر اهلی است و تلاش می شود بیماری را در یک زمینه اکولوژیکی قرار دهد. همچنین در طول این مدت، مدیران پرندگان آبزی از بیماری به عنوان عاملی در زیست‌شناسی جمعیت آگاهی بیشتری پیدا کرده‌اند و تلاش‌های اولیه برای قرار دادن اعداد \"بیماری\" در مدل‌های جمعیت پرندگان آبزی قاره‌ای وجود دارد.

Management of wild waterfowl has become increasingly intensive. Many birds now hatch in managed nesting cover or in artificial nesting structures, use man-made wetlands, and winter on crowded refuges while consuming a grain diet The water they use is often limited in supply and may contain residues from its many prior users. Unfortunately, intensified management often results in new problems, among which disease is important There are many similarities between the current form of management used for some waterfowl and that used in domestic animals. In both, the objective is to maintain a healthy, productive population. Dealing with health problems in waterfowl will benefit from combining the skills of veterinary medicine and wildlife ecology. Revisiting this book after 15 years allowed me to consider changes at the interface between the two disciplines. Veterinary medicine traditionally has been concerned with the individual and with treating sick animals, while the ecologist is concerned with populations and the manager has limited interest in treating sick birds. During this period there has been a marked increase in awareness among veterinarians that they have a responsibility in wildlife and conservation biology. Curricula of many veterinary colleges now include material on non-domestic animals and attempt to put disease in an ecological context. Also during this time, waterfowl managers have become more aware of disease as a factor in population biology and there are early attempts to put numbers to "disease" in models of continental waterfowl populations.