Discourse Ability and Brain Damage: Theoretical and Empirical Perspectives

غیرمتخصصان اغلب از موضوعات مورد مطالعه و دیدگاه‌هایی که محققان علمی پایه در نظر گرفته‌اند شگفت زده می‌شوند. هیچ جای شگفتی به طور سنتی بیشتر از حوزه روانشناسی نبوده است. دانشجویان کالج پیش بینی می کنند که دوره های روانشناسی آنها مشکلات شخصی و شخصیت دوستانشان را روشن کند. آنها از کشف این موضوع که ادراک اشکال هندسی و اجرای پیچ و خم های T بر کتاب های درسی غالب است، بی خود هستند. وضعیت در حوزه زبان شناسی قابل مقایسه است. ناظران غیرحرفه‌ای فرض می‌کنند که زبان‌شناسان زبان‌های عجیب و غریب را مطالعه می‌کنند، که وقتی تصمیم می‌گیرند بر زبان خود تمرکز کنند، معانی گفته‌ها و کاربردهای زبان را بررسی خواهند کرد. چنین ناظرانی از اینکه یاد می گیرند که یادگیری زبان های راه دور برای اکثر زبان شناسان یک فعالیت حاشیه ای است، شگفت زده می شوند. آنها به همان اندازه شگفت زده می شوند که متوجه می شوند که سهم عمده کار در این رشته بر مسائل نحوی و آوایی که عملاً برای گوینده یک زبان نامرئی هستند، متمرکز است. علم به روش‌های خود و اغلب مرموز حرکت می‌کند، و دلایل کاملاً خوبی وجود دارد که چرا روان‌شناسان تجربی ترجیح می‌دهند به جای دیوانگی به پیچ و خم‌ها نگاه کنند و چرا زبان‌شناسان به جای سانسکریت، نحو مطالعه می‌کنند. با این وجود، زمانی که علایق متخصصان و غیرمتخصصان به سمت یکدیگر حرکت می‌کنند و یک رشته تحصیلی برای پاسخگویی به "سوالات بزرگ" و همچنین از نظر تجربی قابل حل ترین آنها می آید، رویداد خوشحال کننده ای برای همه افراد نگران کننده است. توانایی گفتمان و آسیب مغزی نشان دهنده این روند در تحقیقات علمی است.

Nonspecialists are often surprised by the issues studied and the perspectives assumed by basic scientific researchers. Nowhere has the surprise traditionally been greater than in the field of psychology. College students anticipate that their psychology courses will illuminate their personal problems and their friends' per­ sonalities; they are nonplussed to discover that the perception of geometric forms and the running ofT-mazes dominates the textbooks. The situation is comparable in the domain of linguistics. Nonprofessional observers assume that linguists study exotic languages, that when they choose to focus on their own language, they will examine the meanings of utterances and the uses to which language is put. Such onlookers are taken aback to learn that the learning of remote languages is a marginal activity for most linguists; they are equally amazed to discover that the lion's share of work in the discipline focuses on issues of syntax and phonol­ ogy, which are virtually invisible to the speaker of a language. Science moves in its own, often mysterious ways, and there are perfectly good reasons why experimental psychologists prefer to look at mazes rather than at madness, and why linguists study syntax rather than Sanskrit. Nonetheless, it is a happy event for all concerned when the interests of professionals and non­ specialists begin to move toward one another and a field of study comes to address the "big questions" as well as the experimentally most tractable ones. Discourse Ability and Brain Damage reflects this trend in scientific research.