Dionysiac Poetics and Euripides' Bacchae, Expanded Edition

در نمایشنامه خود باکا، اوریپید به عنوان شخصیت اصلی خود خدایی را انتخاب می کند که از مرزهای بین خدا، انسان و حیوان، بین واقعیت و تخیل عبور می کند. و بین هنر و جنون با این کار، او آنچه را در تراژدی می‌تواند فراتر از بستر اجتماعی، آیینی و تاریخی که خود تراژدی از آن سرچشمه می‌گیرد، بررسی می‌کند. خوانش چارلز سگال از Bacchae اوریپید به تدریج از جزئیات ملموس فرقه، صحنه و تصویر به مفاهیم اثر برای ماهیت اسطوره، زبان و تئاتر می‌پردازد. این جلد این بحث را ارائه می‌کند که شعرهای دیونیزیاکی نمایشنامه، یک جهان‌بینی و شکل هنری را مشخص می‌کند که می‌تواند تضادهای منطقی را بپذیرد و آنها را در حالت تعلیق نگه دارد.

In his play Bacchae, Euripides chooses as his central figure the god who crosses the boundaries among god, man, and beast, between reality and imagination, and between art and madness. In so doing, he explores what in tragedy is able to reach beyond the social, ritual, and historical context from which tragedy itself rises. Charles Segal's reading of Euripides' Bacchae builds gradually from concrete details of cult, setting, and imagery to the work's implications for the nature of myth, language, and theater. This volume presents the argument that the Dionysiac poetics of the play characterize a world view and an art form that can admit logical contradictions and hold them in suspension.