Digital Detroit : rhetoric and space in the age of the network

از زمان شورش‌های سال 1967 که شهر را از هم پاشید، دیترویت به طور سنتی یا به عنوان مکانی در ویرانه یا یک کلان شهری در آستانه تجدید قوا در نظر گرفته می‌شود. در دیترویت دیجیتال: سخنوری و فضا در عصر شبکه، نویسنده جف رایس فراتر از مفهوم دیترویت به عنوان شهری متشکل از دو ایده است. در عوض او شهر را به عنوان شبکه‌ای از معانی چندگانه کاوش می‌کند که در عصر دیجیتال، در فضاهای شهر گرد هم می‌آیند تا شبکه‌ای را شکل دهند که نوشتار، فعالیت و تفکر اطرافیان را شکل می‌دهد.

< p style=\"margin-bottom:0in;margin-bottom:.0001pt;line-height: normal;mso-layout-grid-align:none;text-autospace:none\" class=\"MsoNormal\">برنج مطالعه خود را بر روی چهار مکان از نمادین ترین مکان های دیترویت متمرکز می کند - خیابان وودوارد، ساختمان مکابیس، ایستگاه مرکزی میشیگان و 8 مایل - که هر کدام را در یک فصل جداگانه پوشش می دهد. هر یک از این فصل ها یکی از چهار ویژگی لفاظی شبکه را توضیح می دهد: folksono(me)، رابط عاطفی، پاسخ، و تصمیم گیری. همانطور که این ویژگی‌های بلاغی به هم متصل می‌شوند، شبکه کلی به نام دیترویت دیجیتال را تشکیل می‌دهند. رایس نشان می‌دهد که چگونه رسانه‌های جدید، مانند پادکست‌ها، ویکی‌ها، وبلاگ‌ها، نقشه‌های تعاملی و به طور کلی اینترنت، دیترویت را به یک شبکه دیجیتالی تبدیل می‌کنند که هویت آن روان و همیشه در حال تغییر است. در بیان داستان فضایی دیترویت، رایس ماهرانه نشان می دهد که چگونه این رسانه جدید، به عنوان یک عمل بلاغی، در نهایت درک فضا را به گونه ای شکل می دهد که برنامه های کاربردی کامپیوتری و برنامه ریزی شهری اغلب نمی توانند. نتیجه، الگویی برای شیوه جدیدی از تفکر و تعامل با فضا و تخیل، و برای درک بهتر چالش هایی است که لفاظی های شبکه برای نوشتن ایجاد می کند.

Since the 1967 riots that ripped apart the city, Detroit has traditionally been viewed either as a place in ruins or a metropolis on the verge of rejuvenation. In Digital Detroit: Rhetoric and Space in the Age of the Network, author Jeff Rice goes beyond the notion of Detroit as simply a city of two ideas. Instead he explores the city as a web of multiple meanings which, in the digital age, come together in the city’s spaces to form a network that shapes the writing, the activity, and the very thinking of those around it.

Rice focuses his study on four of Detroit’s most iconic places—Woodward Avenue, the Maccabees Building, Michigan Central Station, and 8 Mile—covering each in a separate chapter. Each of these chapters explains one of the four features of network rhetoric: folksono(me), the affective interface, response, and decision making. As these rhetorical features connect, they form the overall network called Digital Detroit. Rice demonstrates how new media, such as podcasts, wikis, blogs, interactive maps, and the Internet in general, knit together Detroit into a digital network whose identity is fluid and ever-changing. In telling Detroit’s spatial story, Rice deftly illustrates how this new media, as a rhetorical practice, ultimately shapes understandings of space in ways that computer applications and city planning often cannot. The result is a model for a new way of thinking and interacting with space and the imagination, and for a better understanding of the challenges network rhetorics pose for writing.