Die Ästhetik der Autopoiesis: Architekturbewertung in Wettbewerben

مارکوس ون رایمرزدال فرآیند ارزیابی معماری را در هیئت داوران بررسی می کند. او با استفاده از یک رویکرد پدیدارشناختی-هرمنوتیکی، تفسیر جدیدی از آنچه که واقعاً هنگام داوری یک هیئت داوران مسابقه طراحی می‌شود، ایجاد می‌کند. او درک دنیای حرفه ای و عموم مردم را زیر سوال برد که هیئت منصفه یک فرآیند انتخاب "عینی" است که در آن "کیفیت" تعیین می شود. درک اعضای هیئت منصفه فراتر از آنچه در موضوع زیبایی شناختی مورد مذاکره قرار می گیرد، به صورت اجرایی ایجاد می شود. یک مارپیچ تقلیدی ایجاد می شود که در آن کدهای فرهنگی دگرگون می شوند و چیز جدیدی پدیدار می شود.​

Marcus van Reimersdahl untersucht den Vorgang der Bewertung von Architektur in Preisgerichten. Mit einem phänomenologisch-hermeneutischen Untersuchungsansatz entwickelt er eine neue Deutung darüber, was tatsächlich geschieht, wenn ein Preisgericht über Wettbewerbsentwürfe urteilt. Das Verständnis der Fachwelt und der Öffentlichkeit, wonach ein Preisgericht ein „objektives“ Auswahlverfahren sei, bei dem „Qualität“ ermittelt werde, stellte er dabei infrage. Das Verstehen der Jurorinnen und Juroren erzeugt sich performativ über das im ästhetischen Objekt Verhandelte hinaus. Es entwickelt sich eine mimetische Spirale, in der sich kulturelle Codes umbilden und etwas Neues entsteht.​