Die Vorratsinventur: Herkömmliche und moderne Systeme und Verfahren

یوگن اشمالنباخ از وقفه اجباری فعالیت تدریس آکادمیک خود از سال 1933 برای سازماندهی مطالعاتی در مورد اصول حسابداری مناسب استفاده کرده است، که از طریق آن باید این اصول کلی برای حسابداری و حسابرسی، به تفکیک اقلام منفرد ترازنامه، مشخص شود. مشکلات خاصی در زمینه موجودی ها به وجود آمد. حتی امروزه، هنوز ارائه جامعی از اصول حسابداری قابل اجرا در عملکرد افراد عادی وجود ندارد. ظاهراً سؤالاتی که باید به آنها پرداخته شود به قدری متنوع است که با توجه به وضعیت فعلی دانش، نمی توان در یک مطالعه به آنها پاسخ داد. به همین دلیل، توصیه می شود در ابتدا خود را به رسیدگی به سؤالات فوری اکتفا کنید. این همان چیزی است که در تحقیق زیر اتفاق افتاد؛ فقط به اصولی می پردازد که در موجودی انبار باید رعایت شود. مشکل انبارداری همیشه برای عمل حسابداری از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است، زیرا الزام قانون تجارت برای موجودی فیزیکی کل موجودی، متمرکز بر یک روز واحد، یعنی تاریخ ترازنامه، عملاً در شرکت های بزرگ غیرممکن بود. به همین دلیل چندین دهه است که روش هایی در عمل توسعه یافته اند که اگرچه نیازهای عملی را در نظر می گیرند، اما حداقل به طور رسمی با مقررات قانون تجارت و مالیات مطابقت ندارند. این شامل روش‌های موجودی دائمی و موجودی تاریخ کلید با تمدید زمان و همچنین استفاده از روش نمونه‌گیری است.

Eugen Schmalenbach hat die erzwungene Unterbrechung seiner akademischen Lehr­ tätigkeit seit 1933 dazu benutzt, Untersuchungen über die Grundsätze ordnungs­ mäßiger Bilanzierung zu organisieren, durch die diese allgemeinen Grundsätze für die Bilanzierungs- und Prüfungspraxis, gegliedert nach den einzelnen Bilanzposi­ tionen, konkretisiert werden sollten. Besondere Schwierigkeiten ergaben sich dabei im Bereich des Vorratsvermögens. Hier fehlt es auch heute noch an einer umfassen­ den Darstellung der in der Praxis ordentlicher Kaufleute geltenden Bilanzierungs­ grundsätze. Offenbar sind die dabei zu behandelnden Fragen so vielfältig, daß sie bei dem jetzigen Stand der Erkenntnis in einer einzigen Untersuchung nicht beant­ wortet werden können. Es empfiehlt sich aus diesem Grunde, sich zunächst einmal auf die Behandlung der besonders dringlichen Fragen zu beschränken. Das ist in der folgenden Untersuchung geschehen; sie befaßt sich nur mit den Grundsätzen, die bei der Inventur des Vorratsvermögens zu beachten sind. Das Problem der Vorratsinventur war für die Bilanzierungspraxis immer von besonderem Gewicht, weil die handelsrechtliche Forderung nach einer körperlichen Aufnahme des gesamten Vorratsvermögens, konzentriert auf einen einzigen Tag, nämlich den Bilanzstichtag, in größeren Unternehmungen praktisch kaum zu erfül­ len war. Aus diesem Grunde hat man in der Praxis schon seit Jahrzehnten Metho­ den entwickelt, die zwar den praktischen Bedürfnissen Rechnung trugen, aber zum mindesten formal nicht den Vorschriften des Handels- und des Steuerrechts ent­ sprachen. Hierhin gehören die Methoden der permanenten Inventur und der zeitlich ausgeweiteten Stichtag-Inventur sowie die Anwendung des Stichprobenverfahrens.