دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: زبانشناسی ویرایش: نویسندگان: Hackstein. Olav سری: ISBN (شابک) : 9783895003028 ناشر: Reichert Verlag سال نشر: 2002 تعداد صفحات: 351 زبان: German فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 19 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Die Sprachform der homerischen Epen: Faktoren morphologischer Variabilität in literarischen Frühformen: Traditionen, Sprachwandel, sprachliche Anachronismen به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب شکل زبانی حماسه های هومری: عوامل تغییرپذیری ریخت شناسی در اشکال اولیه ادبی: سنت ها ، تغییر زبان ، تجزیه زبان زبانی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
یکی از بارزترین خصوصیات زبان هومری تنوع صرفی آن است. از زمان ویت و پری، متر و دیکشن فرمولیک عوامل اصلی مشروط کننده تنوع زبانی حماسه های هومر هستند. در حالی که همیشه بحث برانگیز بوده است که متر و دیکشن فرمول دارای اثری مضاعف است که هم مستلزم حفظ باستان گرایی های زبانی و هم در عین حال مستلزم نوآوری زبانی با استفاده از اشکال مصنوعی و بومی است، به ندرت از آن خواسته شده است چه رسد به بررسی. آیا می توان عوامل دیگری را مسئول تنوع زبانی یونانی حماسی اولیه دانست؟ متون منثور در زبانها و فرهنگهای دیگر ممکن است مقداری از تنوع صرفی قابل مقایسه با حماسههای هومر را نشان دهند و نشان دهند که عوامل دیگری غیر از متری و فرمولنویسی ممکن است در ایجاد تصویری زبانشناختی قابل مقایسه با آنچه توسط ایلیا و ادیسه ارائه شده است، کار کنند. نیازی نیست که متر و دیکشن فرمولی تنها عوامل ایجاد کننده علائم سطحی تنوع مورفولوژیکی باشند. عوامل دیگر عبارتند از فرآیندهای درون زبانی (تغییر زبان مداوم) و محرک های برون زبانی (تغییر میانی). مهمترین آنها آغاز سواد است که همیشه با فقدان نسبی هنجارهای زبانی مشخص می شود، بنابراین آزادی عمل بیشتری برای ترکیبی آزادتر از زبان سنتی (که به صورت شفاهی منتقل می شود) و زبان بومی همزمان باقی می ماند. این فرض که شاعر(های) حماسه های هومری از زبان بومی آیونی استفاده کرده اند، کاملاً جدید نیست. قبلاً توسط ویت و پری فرضیه شده است. با این حال، هیچ یک از اینها و هیچ کس دیگری تلاشی برای شناسایی ویژگی های ادعایی زبان بومی یونی در حماسه های هومر نکرده است. با این حال، پیشرفت در پرتو روش های اکتشافی جدید امکان پذیر است. همانطور که در بسیاری از زبان ها می توان مثال زد، اشکال بومی غالباً در پوشش «نابهنگاری ها» ظاهر می شوند، یا به صورت نابهنگاری های پیش بینی کننده که بعداً در آیونی ظاهر می شوند یا به صورت نابهنگاری های منزوی (ناقص) که پس از آن از کاربرد زنده خارج می شوند. این مفهوم نابهنگام بودن زبانی نقشی اساسی در تعیین تنوع یونی بومی یونانی مطرح شده توسط پری ایفا می کند. در حالی که چنین فرمهای نابهنگام «جوان» در نگاه اول همیشه متناقض به نظر میرسند و در طول نسخه متنی اصلاح میشوند، تناقض به یک شبه پارادوکس تبدیل میشود. از دو گونه متفاوت اما در عین حال همزمان یونانی. بسیاری از اشکال به ظاهر ناهنجار می توانند در یونی قدیم واقعی باشند و با گرایش های به خوبی تأیید شده رشد مورفولوژیکی یونانی مطابقت داشته باشند (بازسازی سیستم ablaut، مضمون سازی ساقه های نامتعارف). به طور خلاصه، کار حاضر به بررسی پتانسیل زبان هومری برای حفظ باستان گرایی ها و نمایش نوآوری های زبانی در همان زمان می پردازد. این شامل ارزیابی جدیدی از بسیاری از اشکال دشوار فعل هومری است و بنابراین به نظر میرسد مکملی برای درمان فعل یونانی حماسی اولیه در پیر است. Chantraine's Grammaire homérique (Tome I: Phonétique et morphologie. نسخه پنجم. پاریس 1973). به طور کلی تر، مونوگراف حاوی گونه شناسی از رابطه متقابل تغییر اجتماعی و تغییر زبان است.
One of the most salient characteristics of the Homeric language is its morphological variability. Ever since Witte and Parry, the meter and the formulaic diction have been believed to be the major factors conditioning the linguistic diversity of Homer’s epics. While it has always been uncontroversial that the meter and the formulaic diction have a double-effect entailing both the preservation of linguistic archaisms and necessitating at the same time linguistic innovation with the employment of artificial and vernacular forms, it has rarely been asked let alone investigated whether additional factors can be held responsible for the linguistic diversity of Early Epic Greek. Prose texts in other languages and cultures may show an amount of morphological diversity comparable to that of Homer’s epics and suggest that other factors than meter and formulaic diction may be at work generating a linguistic picture comparable to that offered by the Ilias and the Odyssey. Meter and formulaic diction need not be the only factors creating the surface symptom of morphological variability. Other factors include intra-linguistic processes (ongoing language change) and extra-linguistic stimuli (medial change). Most important among these is the beginning of literacy which always is characterized by a relative absence of language norms thus leaving more leeway for a freer combination of traditional (orally transmitted) language and contemporaneous vernacular language. The assumption that the poet(s) of the Homeric epics drew on the Ionic vernacular language is not entirely new; it has been hypothesized already by Witte and Parry. However none of these nor anybody else has attempted to identify the alleged traits of Ionic vernacular language in Homer’s epics. Progress is however possible in light of new heuristic methods. As can be exemplified by many languages, vernacular forms frequently appear in the guise of “anachronisms”, either as anticipatory anachronisms appearing later on in Ionic or as isolated (abortive) anachronisms passing from living use afterwards. The notion of the linguistic anachronism plays a central role in determining the vernacular Ionic variety of Greek posited by Parry. While such anachronistically “young” forms at first sight always seemed paradoxical and were athetized or emended in the course of textual edition, the paradox turns out to be a pseudo-paradox, once one realizes that the impression of an anachronism is created by the interweaving of two different but nonetheless synchronic varieties of Greek. Much of the seemingly anomalous forms can be real in Old Ionic and conform to well attested tendencies of the morphological development of Greek (remodelling of the ablaut system, thematization of athematic stems). In summary, the present work investigates the potential of the Homeric language to preserve archaisms and to exhibit linguistic innovation at the same time. It contains a new assessment of many difficult Homeric verb forms and thus purports to be a supplement to the treatment of the early epic Greek verb in Pierre Chantraine’s Grammaire homérique (Tome I: Phonétique et morphologie. 5th corr. edition. Paris 1973). More generally, the monograph contains a typology of the interrelationship of social change and language change.