Die Nato nach 1989: Das Rätsel ihres Fortbestandes

با انحلال اتحاد جماهیر شوروی و پیمان ورشو، اتحاد نظامی غرب به زودی به گذشته تبدیل خواهد شد. - نظم و انضباط روابط بین الملل برای مدت طولانی تحت سلطه بود. در نتیجه، بحثی در مورد دلایل ادامه حیات ناتو شکل گرفت که تا به امروز عمدتاً بلاتکلیف مانده است. اتحاد غرب نه تنها منحل نشد، بلکه اعضای جدید، عمدتاً دشمنان سابق را پذیرفت و وظایف جدیدی را فراتر از قلمرو پیمان خود بر عهده گرفت. اولریش فرانکه این "معمای" را مطرح می کند و بر اساس تجزیه و تحلیل دقیق بیانیه های بالاترین نهادهای تصمیم گیرنده ناتو، به این نتیجه می رسد که این تصور از خود به عنوان یک سازمان ملل متحد مؤثرتر است که متحدان را از زمان امضای قرارداد حفظ کرده است. پیمان آتلانتیک شمالی در سال 1949.

Mit der Auflösung der Sowjetunion und des Warschauer Pakts wird auch das westliche Militärbündnis bald der Vergangenheit angehören, lautete vor knapp zwei Jahrzehnten die Einschätzung führender Vertreter des Neorealismus, jener Denkschule also, welche die Diskussion innerhalb der politikwissenschaftlichen Teildisziplin der Internationalen Beziehungen lange Zeit dominierte. In der Folge entwickelte sich eine im Grunde bis heute nicht entschiedene Debatte über die Gründe des Fortbestands der NATO. Denn das westliche Bündnis löste sich nicht nur nicht auf, sondern nahm neue Mitglieder, vornehmlich ehemalige Gegner, auf und übernahm neue Aufgaben auch jenseits seines Vertragsgebiets. Ulrich Franke greift dieses „Rätsel“ auf und kommt anhand detaillierter Analysen von Verlautbarungen der höchsten Entscheidungsgremien der NATO zu dem Ergebnis, dass es ein Selbstverständnis als wirksamere Vereinte Nationen ist, welches die Verbündeten bereits seit der Unterzeichnung des Nordatlantikvertrages 1949 zusammenhält.