Die Evolution der humanen Lebensform als geistige Lebensform: Handeln • Denken • Sprechen

پژوهش حاضر به سبک زندگی انسان به عنوان یک سبک زندگی معنوی می پردازد. از زمانی که می دانیم شکل زندگی انسان متعلق به یک جهان سکولار درک شده است و از تکامل تکامل یافته است، این سوال اجتناب ناپذیر شده است که چگونه آن را به عنوان یک شکل زندگی معنوی ممکن ساخته است. اما تاکنون این سوال نه تنها پاسخی پیدا نکرده است، بلکه در واقع به عنوان یک سوال مسدود شده است. به نظر می رسد روح یا در انتهای جهان نهفته است، که در آن نمی توان آن را به درک طبیعتی که سکولار شده است نسبت داد، یا به عنوان توانایی سوژه ای که با این توانایی، به نظر می رسد نیز گرفته شده است. خارج از طبیعت در یک کلام گفته می شود که روح در جهان است بدون اینکه از جهان باشد، لااقل نه از جهانی که در درک مدرن از جهان هستی به دست آورده ایم.

Die vorliegende Studie befasst sich mit der Lebensform des Menschen als geistige Lebensform. Seit wir wissen, dass die Lebensform des Menschen einem säkular verstandenen Universum zugehört und sich aus der Evolution heraus gebildet hat, ist die Frage unabweisbar, wodurch sie als geistige Lebensform möglich geworden ist. Die Frage hat aber bisher nicht nur keine Antwort gefunden, sie ist als Frage geradezu blockiert worden. Geist scheint entweder am Grunde des Universums gelegen zu sein, in dem er dem säkular gewordenen Naturverständnis nicht zuzurechnen ist oder aber als Vermögen eines Subjekts verstanden zu werden, das mit diesem Vermögen ebenfalls aus der Natur herausgenommen zu sein scheint. Vom Geist wird, mit einem Wort, gesagt, in der Welt zu sein, ohne von der Welt zu sein, jedenfalls nicht von der, die wir in der Neuzeit im Verständnis des Universums gewonnen haben.