Die Erkenntnistheorie von Roman Ingarden

این کتاب ارائه تحلیلی ایده های اصلی معرفت شناسی اینگاردن است. این کتاب عمدتاً مبتنی بر مطالبی است که قبلاً منتشر نشده یا منحصراً به زبان لهستانی نوشته شده بود و عمدتاً پدیدارشناسان را هدف قرار می دهد، اما همچنین فیلسوفان تحلیلی علاقه مند به معرفت شناسی و هستی شناسی غرض ورزی را هدف قرار می دهد. معرفت شناسی اینگاردن، نظریه غرض ورزی و ویژگی های اصلی هستی شناسی او با پس زمینه سنت های برنتانو و هوسرلی ارائه شده و با ابزارهای مفهومی فلسفه تحلیلی معاصر تحلیل می شود.
معرفت‌شناسی اینگاردن حاصل ترکیب روش پدیدارشناختی هوسرل با دقت هستی‌شناختی است که مشخصه‌ی نوشته‌های اینگاردن است. این شامل دو رشته است: معرفت شناسی محض و کاربردی. معرفت شناسی محض یک رشته مطلق گرایانه و دکارتی است. این تعریف شناخت را فرموله می‌کند و مبتنی بر حالتی خاص و خودارجاعی از آگاهی است که اینگاردن آن را شهودزندگی از طریق می‌نامد. معرفت شناسی کاربردی، از سوی دیگر، موارد عینی دانش (ادعای) را بررسی می کند و علمی تجربی، فرضی و خطاپذیر است.

Das Buch ist eine analytische Darstellung der Hauptideen der Erkenntnistheorie Ingardens. Es basiert zum größten Teil auf dem bis vor kurzem noch unpublizierten bzw. ausschließlich in polnischer Sprache verfaßten Material und wendet sich vor allem an die Phänomenologen aber auch an die analytischen Philosophen, die sich für die Erkenntnistheorie und Ontologie der Intentionalität interessieren. Die Ingardensche Erkenntnistheorie, seine Theorie der Intentionalität und die Hauptzüge seiner Ontologie werden auf dem Hintergrund der Brentanoschen und Husserlschen Tradition präsentiert und mit den begrifflichen Werkzeugen der zeitgenössischen analytischen Philosophie analysiert.
Die Erkenntnistheorie Ingardens bildet das Ergebnis einer Synthese der Husserlschen phänomenologischen Methode mit der ontologischen Präzision, die für die Schriften Ingardens so charakteristisch ist. Sie besteht aus zwei Disziplinen: der reinen und der angewandten Erkenntnistheorie. Die reine Erkenntnistheorie ist eine absolutistische, Cartesianische Disziplin. Sie formuliert die Definition der Erkenntnis und beruht auf einem besonderen, selbstreferierenden Bewußtseinszustand, den Ingarden Intuitiondes Durchlebens nennt. Die angewandte Erkenntnistheorie untersucht dagegen die konkreten Fälle der (angeblichen) Erkenntnis und ist eine empirische, hypothetische und fehlbare Wissenschaft.