Die Außenpolitik der Volksrepublik China 1949 – 2004: Eine Einführung

در دوران مائوتسه تونگ (1949-1976)، سیاست خارجی چین با دو اصل متناقض مشخص می شد: استقلال و امنیت، اختلاف بر سر خطی که منجر به گسست از مسکو در دهه 1960 شد و نزدیکی چشمگیر با ایالات متحده آمریکا. در سال 1972 از سال 1978، دنگ شیائوپینگ سعی کرد این تناقض را با تعهد به وابستگی متقابل و باز بودن اقتصادی حل کند، اما اصلاحات دنگ نیز در خدمت یک دستور کار ملی بلندمدت قرار گرفت که هدف آن افزایش حاشیه مانور بین المللی جمهوری خلق بود. در سال 2004، پکن نه از محیط نزدیک خود، که در آن بسیاری از بازیگران ناگفته یا آشکارا علیه "تهدید چینی" مسلح می شوند، و نه از دنیای تحت سلطه ایالات متحده راضی نیست. مشهودترین بیان تضعیف مفروض ادعای خود به عنوان یک قدرت بزرگ، وجود مستمر و مستقل «استان جداشده» تایوان است.

Chinas Außenpolitik war in der Ära Mao Zedong (1949-1976) mit Unabhängigkeit und Sicherheit von zwei widersprüchlichen Grundsätzen geprägt, ein Linienstreit, der in den 60er Jahren zum Bruch mit Moskau und 1972 zu einer spektakulären Annäherung an die USA führte. Deng Xiaoping versuchte ab 1978, diesen Widerspruch mit einem Bekenntnis zu Interdependenz und wirtschaftlicher Öffnung aufzulösen, aber auch Dengs Reform wurde in den Dienst einer langfristigen nationalen Agenda gestellt, die die internationale Manövriermarge der Volksrepublik vergrößern sollte. Auch 2004 ist Peking weder mit seinem engeren Umfeld zufrieden, in dem viele Akteure unausgesprochen oder offen gegen eine "chinesische Gefahr" rüsten, noch mit einer von den USA dominierten Welt. Sichtbarster Ausdruck der unterstellten Beeinträchtigung des eigenen Großmachtanspruchs ist die anhaltende, unabhängige Existenz der "abtrünnigen Provinz" Taiwan.