دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Binet
سری:
ISBN (شابک) : 9782246710998
ناشر: Grasset
سال نشر: 2010
تعداد صفحات: 0
زبان: French
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 390 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Diane Arbus به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب دایان آربوس نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در لندن، در ژانویه 2005، نمایشگاه اختصاص داده شده به عکاس دایان آربوس با شکوه پایان یافت. کل مطبوعات این اثر را که مدتها نگرانکننده و حتی «انحرافی» بهعنوان سوزان سونتاگ میدانست، تحسین کردند. کلکسیونرها در حال برداشتن چاپ های قیمتی طلا هستند: «پسر با نارنجک اسباب بازی در دست»، کلیشه ای افسانه ای، به قیمت 350000 دلار به فروش می رسد. نان گلدین، استیون مایزل یا سیندی شرمن شاگردان این سبک سیاه و سفید هستند، در قالب مربعی سازش ناپذیر، گاهی اوقات بین «پورنو شیک» و آشغال گمراه می شوند. کسی برای پایان خوش گم شده است. دایان آربوس دیگر آنجا نیست تا از دنیای مد تقلبی که در آن مدیران هنری با تخفیف از او سوء استفاده می کنند، انتقام بگیرد. در ژوئیه 1971، در سن 48 سالگی، در یک روز گرم در نیویورک، یکی از دوستان او را با رگ های بریده در وان حمام پیدا کرد. دایان آربوس، به نام نمروف در سنترال پارک غربی، یک دختر بچه لوس از طبقه بالای یهودیان آمریکا، سپس مادری که ساعت 5 صبح از خواب بیدار می شود تا به سیرک یا آسایشگاه روانی بدود، یک هنرمند عکاس است. او پس از گذراندن عکاسی مد، کار برای Condé-Nast، Harper's Bazaar یا Vanity Fair، رفت و آمد به ریچارد آودون و ایروینگ پن، وقت خود را به بیهودگی هایی که ما می سازیم اختصاص می دهد. او به سرعت خود را رها می کند، در تماس با لعنتی های شهر خود را می سوزاند. این یکی از اولین، اگر نگوییم تنها کسی است که با مدل Lisette، سایههای سرگردان منهتن را به تصویر میکشد: او از شمشیرهای بلع، زنان پوست مار، برهنگان مبارز، دیوانههای خندهدار، غولها، دوقلوهای سیبیلیایی یخی عکاسی میکند. فلش در هتل های غلیظ یا گوشه های غیرقانونی پارک مرکزی. بارنوم آمریکایی، پشت صحنه. او گفت: "من در بالای نردبان به دنیا آمدم و در تمام زندگی ام با سرعتی که می توانستم پایین آمدم." پس چگونه می توان دست نخورده ماند وقتی که آرزوی یک هنرمند عبور از آینه ظواهر است. در خطر شکستن آن. برای شکستن نیز.
A Londres, en janvier 2005, l’exposition consacrée à la photographe Diane Arbus s’achève en gloire. La presse entière acclame ce travail longtemps jugé dérangeant, voire « pervers » comme le disait Susan Sontag. Les collectionneurs s’arrachent les tirages à prix d’or : « Boy with a toy grenade in his hand », cliché légendaire, se vend à 350.000 dollars. Nan Goldin, Steven Meisel ou Cindy Sherman sont les disciples de ce style noir et blanc, au format carré sans concessions, parfois dévoyé entre le « porno-chic » et le trash. Il manque quelqu’un pour le happy end. Diane Arbus n’est plus là pour savourer la revanche sur le milieu frelaté de la mode où les directeurs artistiques l’exploitaient au rabais. En juillet 1971, à l’âge de 48 ans, un jour de moite chaleur new-yorkaise, un ami la trouve les veines tranchées, dans sa baignoire. Diane Arbus, née Nemerov sur Central Park West, petite fille gâtée de l’upper-class juive américaine, puis mère de famille se levant à 5 heures du matin pour courir les cirques ou les asiles psychiatriques, est une artiste en photographie. Passée par la photographie de mode, travaillant pour Condé-Nast, Harper’s Bazaar ou Vanity Fair, fréquentant Richard Avedon et Irving Penn, elle consacre son temps aux frivolités qu’on maquille. Elle s’émancipe vite, se brûle au contact des damnés de la ville. C’est l’une des premières, sinon la seule avec Lisette Model, à saisir les ombres errantes de Manhattan : elle saisit au vif avaleurs de sabre, femmes à peau de serpent, nudistes militants, aliénés hilares, géants, jumelles sibyllines au regard de glace, photographiés au flash dans des hôtels miteux ou des recoins hors la loi de Central Park. Le Barnum américain, côté coulisses. « Je suis née tout en haut de l’échelle, et depuis toute ma vie, j’en ai dégringolé aussi vite que j’ai pu » disait-elle. Alors, comment rester intacte quand l’ambition d’une artiste est de traverser le miroir des apparences. Au risque de le briser. Se briser, aussi.