Diamonds in the Rough: Corporate Paternalism and African Professionalism on the Mines of Colonial Angola, 1917–1975

Diamonds in the Rough زندگی کارگران آفریقایی در معادن الماس آنگولا را از آغاز عملیات در سال 1917 تا استقلال مستعمره از پرتغال در سال 1975 بررسی می کند. از معادن انحصاری و امتیازات کار اعطا شده توسط دولت استعماری برخوردار بود. از طریق این انحصارها، این شرکت به سودآورترین شرکت در امپراتوری آفریقایی پرتغال تبدیل شد. پس از یک دوره پر فراز و نشیب اولیه، معادن و کمپ های معدنی شرکت درجه قابل توجهی از ثبات را تجربه کردند، برخلاف ناآرامی های کارگری و درگیری های قومی که در مناطق دیگر شعله ور شد. حتی در طول جنگ آنگولا برای استقلال (1961-1975)، منطقه نفوذ دیامانگ نسبتاً بدون مشکل باقی ماند.

تاد کلیولند توضیح می‌دهد که این سطح بی‌نظیر آرامش محصول سه عامل بود: سطوح بالای کارگران آفریقایی تعهد اجتماعی و شغلی یا «حرفه‌گرایی»؛ انزوا شدید تاسیسات معدن؛ و تلاش های دیامانگ برای جذب و حفظ کارگران کمیاب از طریق یک پدرگرایی حساب شده. پیشنهاد این شرکت از اقامتگاه‌های مناسب و فعالیت‌های تفریحی، و همچنین حضور زنان و کودکان، رفتار متقابلی را در معدنچیان ایجاد کرد، حرفه‌ای بودن که هم در محیط‌های اجتماعی و هم محیط‌های کار را فراگرفت. این تفاوت بین سختگیری رژیم کار استعماری در جاهای دیگر و شرایط نسبتاً مطلوب و حرفه‌ای بودن کارمندان در دیامانگ راه‌های جدیدی را برای تفکر در مورد چگونگی درگیر شدن آفریقایی‌ها در زمینه‌های استعماری با کار اجباری، سرمایه معدن و در نهایت یکدیگر باز می‌کند. /p>

Diamonds in the Rough explores the lives of African laborers on Angola’s diamond mines from the commencement of operations in 1917 to the colony’s independence from Portugal in 1975. The mines were owned and operated by the Diamond Company of Angola, or Diamang, which enjoyed exclusive mining and labor concessions granted by the colonial government. Through these monopolies, the company became the most profitable enterprise in Portugal’s African empire. After a tumultuous initial period, the company’s mines and mining encampments experienced a remarkable degree of stability, in striking contrast to the labor unrest and ethnic conflicts that flared in other regions. Even during the Angolan war for independence (1961–75), Diamang’s zone of influence remained comparatively untroubled.

Todd Cleveland explains that this unparalleled level of quietude was a product of three factors: African workers’ high levels of social and occupational commitment, or “professionalism”; the extreme isolation of the mining installations; and efforts by Diamang to attract and retain scarce laborers through a calculated paternalism. The company’s offer of decent accommodations and recreational activities, as well as the presence of women and children, induced reciprocal behavior on the part of the miners, a professionalism that pervaded both the social and the workplace environments. This disparity between the harshness of the colonial labor regime elsewhere and the relatively agreeable conditions and attendant professionalism of employees at Diamang opens up new ways of thinking about how Africans in colonial contexts engaged with forced labor, mining capital, and ultimately, each other.