Diagnosis of salivary gland disorders

از لحاظ تاریخی، اختلالات غدد بزاقی معمولا "تشخیص داده نشده و بیش از حد درمان می شوند". در مجموعه وسیعی از متون در مورد این موضوع، معمولاً بر روش های درمانی بیماری های مختلف غدد بزاقی تأکید شده است. در حالی که درمان و آسیب شناسی در مطالعات کامل متعدد درمان شده است، فیزیولوژی (پاتو) غدد بزاقی نسبتاً ضعیف شناخته شده است. حتی کمتر به روش های تشخیصی توجه شده است. تا چند دهه پیش، تشخیص عمدتاً شامل معاینه بالینی بود که شامل شرح حال، معاینه و لمس بیمار بود. این روش‌ها همچنان حیاتی هستند، اما انواع ابزارهای تشخیصی جدید از آن زمان ظاهر شده‌اند. ارزش بالینی آنها هنوز در معرض بحث است. هر روشی موافقان و مخالفان خود را دارد. اندیکاسیون های ثبت نام بیمار در یک نقطه معین در یک سری از روش های تشخیصی متفاوت تفسیر می شود. یکی از بارزترین نمونه ها استفاده از سیالوگرافی است. این به یک روش تشخیصی کلاسیک تبدیل شده است. اگرچه سیالوگرافی هنوز یک روش مفید است، اما دارای معایب، محدودیت ها و حتی موارد منع مصرف قابل توجهی است. در بیمارستان‌های آموزشی بزرگ، ساکنان هنوز تمایل دارند سیالوگرافی را به عنوان نوشدارویی برای اکثر مشکلات تشخیصی خود در نظر بگیرند، در حالی که اطلاعات ارائه شده در واقع محدود است. روش های مدرن دیگری مانند سی تی و ام آر آی تا حدودی نقش سیالوگرافی را بر عهده گرفته اند. این در مورد سونوگرافی و سینتی گرافی نیز صدق می کند. علاوه بر این، میکروبیولوژی، سیالومتری، سیالوشیمی، سیتولوژی و هیستوپاتولوژی ممکن است در موارد خاص اطلاعات فوق العاده ای ارائه دهند.

Historically, disorders of salivary glands tend to be 'underdiagnosed and overtreated'. In the vast body of literature on this subject, emphasis has usually been put on therapeutic modalities of various diseases of the salivary glands. Whereas therapy and pathology have been treated in numerous thorough studies, the (patho )physiology of the salivary glands has remained rather poorly understood. Even less attention has been given to the diagnostic methods. Until a few decades ago, diagnosis consisted mainly of a clinical examin­ ation which included the patient's history, inspection, and palpation. These methods remain crucial, but a variety of new diagnostic tools have appeared since then. Their clinical value is still subject to controversy; each method has its advocates and opponents. The indications for enrolling a patient at a given point in a series of diagnostic procedures are interpreted differently. One of the most striking examples is the use of sialography. This has become a classic diagnostic procedure. Although sialography is still a useful method, it has considerable disadvantages, limitations, and even contraindications. In the major teaching hospitals, residents still tend to consider sialography as a panacea for the majority of their diagnostic problems, whereas the infor­ mation provided is actually rather restricted. Other modern methods such as CT and MRI have taken over the role of sialography to a certain extent. This also applies to ultrasonography and scintigraphy. Moreover, microbiol­ ogy, sialometry, sialochemistry, cytology, and histopathology may give super­ ior information in certain cases.