Di Ilde ce n'è una sola - 2013

در ماه جولای در بلانو هوا بسیار گرم است. هوا غلیظ از رطوبت است و آسمان گرما است. با این حال آبی که در میان صخره های دره خروشان می گذرد، می تواند نفس شما را به دو نیم کند، زیرا البته سردی یخبندان است، بلکه به این دلیل که رودخانه همیشه در دل صخره اسرار و احساسات را در بر گرفته است. حقه ها، دروغ ها و حقایقی که او دوست دارد بدود و در دریاچه پراکنده شود، به شرطی که کسی اول سرنخ ها را پیدا نکند. مثلاً شناسنامه ای که در آب مانده است که می داند چگونه و چه کسی می داند چرا. تجارت بد سوالی که در ادارات شهرداری باید به آن رسیدگی شود یا زیر آن چیزی هست که به جای کارابینی ها تعلق دارد؟ در پایان، اسکار، یک کارگر عمومی، که قادر به انجام همه کارهاست، اما هیچ چیز دقیقی ندارد، به باز کردن چله که شش ماه است در حال تعلیق بوده و با کفش‌های کار، با انگشتان بزرگ، روزهای خود را روی مبل تکان می‌دهد. در آن ژوئیه سال 1970، غرق در گرما و سایه های تیره و تار بحران اقتصادی، با کنجکاوی مبهم خود، اسکار بر حرکات مشکوک ایلده، همسر جوانی با خلق و خوی نه چندان آسان، که شاید فقط به دنبال راهی برای پایان ماه می گردد.
در دی ایلده تنها یک مورد وجود دارد، آندره آ ویتالی به دهه هفتاد سرنوشت ساز برمی گردد، به سختی هایی که پس از رونق اقتصادی به وجود می آید، به مبارزات برای ساختن زندگی. در خانه ملاقات کنید، به جسارت تمسخرآمیز کسانی که آن را ساخته اند و معتقدند که جهان و آینده را رام کرده اند. ویتالی با طنز اغلب مضحک نوشته‌اش، صفحه دیگری از رمان دریاچه پایان ناپذیر خود را به ما می‌دهد، آینه‌ای از زندگی‌های ساده و واقعی که هر یک از ما می‌توانیم در آن شناسایی کنیم.

In luglio a Bellano fa un caldo della malora. L’aria è densa di umidità e il cielo una cappa di afa. Eppure l’acqua che scorre rombando tra le rocce dell’Orrido è capace di tagliare in due il respiro, perché è fredda gelata, certo, ma anche perché nelle viscere della roccia il fiume cattura da sempre i segreti, le passioni, gli imbrogli, le bugie e le verità che poi vorrebbe correre a disperdere nel lago, sempre che qualcuno non ne trovi prima gli indizi. Come per esempio una carta d’identità finita nell’acqua chissà come e chissà perché. Brutta faccenda. Questione da sbrigare negli uffici del comune o c’è sotto qualcosa che compete invece ai carabinieri? Alla fine, a sbrogliare la matassa ci pensa Oscar, operaio generico, capace cioè di fare tutto ma niente di preciso, che da sei mesi è in cassa integrazione e snocciola le giornate sul divano con addosso le scarpe da lavoro, con la punta grossa. In quel luglio del 1970, offuscato dal caldo e dalle ombre tetre della crisi economica, armato della sua curiosità ottusa Oscar fa luce sui movimenti un po’ sospetti di Ilde, la giovane moglie dal caratterino per niente facile, che forse sta solo cercando il modo di tirare la fine del mese come può.
In Di Ilde ce n’è una sola, Andrea Vitali torna ai fatidici anni Settanta, alle ristrettezze che seguono il boom economico, alle fatiche di far quadrare il bilancio di casa, all’irridente spavalderia di chi invece ce l’ha fatta e crede di aver domato il mondo e l’avvenire. Con l’umorismo spesso salace della sua scrittura, Vitali ci regala un’altra pagina del suo interminabile romanzo lacustre, specchio di vite semplici e reali in cui può riconoscersi ognuno di noi.